Tien jaar geleden ben ik vanuit huis gestart. Ideaal vanwege het zelf kunnen indelen van mijn tijd en verdelen van werkdruk. De kinderen waren nog jong en omdat mijn lichaam niet altijd klaar stond op het moment dat ik dat wilde, deed ik er naar mijn idee goed aan om volledig zelfstandig te gaan, want dan ben ik zo lekker flexibel!
In plaats van rust voor mezelf in te bouwen, ging ik nog meer vrije uren inzetten
Alleen had ik veel overtuigingen zitten op dat ik in korte tijd veel omzet moest draaien, zodat ik serieus genomen zou worden. Ik deed werkelijk van alles om zichtbaar te zijn. Ik legde de lat hoog: ik zou wel even laten zien dat het mij zou lukken.
Maar die ondernemer in de dop wist niet van ophouden en kwam zichzelf dus met regelmaat tegen. Vooral toen de afspraken op gang kwamen. In plaats van rust voor mezelf in te bouwen, ging ik nog meer vrije uren inzetten. En aangezien ik baas over eigen agenda was, kon ik ook ieder gaatje vullen wanneer ik dat wilde. Ik vergat even dat ik zelfstandige was geworden om zelf mijn tijd in te kunnen delen en daarmee de werkdruk te verlichten. Na twee jaar ging ik ook nog over naar een ‘professionele’ ruimte buitenshuis.
Onbewust was ik bezig me te bewijzen ten overstaan van mezelf en naar anderen. Ik had alleen één ding over het hoofd gezien. Met het succes van de praktijk was het niet zo, dat opeens alles opgelost was. Ik ben en blijf chronisch ziek, maar dat mocht geen naam hebben. En daar zat het hem juist in, ik wilde net als iedereen gewoon zijn en mee kunnen doen en vooral niet onder willen doen.
Ik mocht veel zachter voor mezelf worden
Ik vergde veel van mezelf. Niet veel later liep ik tegen een burn out aan. De burn out was nodig om tot stilstand te komen. Ik zat al jaren in mijn hoofd met bepaalde gedachten en overtuigingen, wat het mij moeilijk maakte om relaxt en vol vertrouwen mijn praktijk op te bouwen. Naar mijn lichaam luisteren was er nauwelijks bij.
Als chronisch zieke zit je de hele dag al in je lijf. Ik associeerde dat met onzekerheid, vandaar dat ik eerder mijn gevoel ontliep dan dat ik ernaar luisterde. Om uit die burn out te raken moest ik mij toch echt kwetsbaarder gaan opstellen. Ik mocht veel zachter voor mezelf worden.
Schrijven zou mij helpen. De mooiste verhalen waren die waar ik open en eerlijk over mijn gevoel sprak. Ik merkte dat ik jarenlang tegen mijn chronische ziekte diabetes type 1 had aangeschopt in plaats van het voor me te laten werken. Ieder moment had ik in mijn hoofd gezeten.
Om tot de kern van de oorzaak te komen, is het belangrijk te kijken naar het gehele plaatje
Als coach hielp ik mensen om zich optimaal vitaal te voelen door verandering van leefstijl, op gebied van voeding en beweging. Daar is veel winst te behalen, maar dat lukt niet altijd voor de lange termijn. Om de oorzaak waarom iemand zich niet lekker in haar vel zit duurzaam op te lossen, is het nodig om de verdieping in te gaan. Dat is precies wat ik zelf ook ondervond. Om tot de kern van de oorzaak te komen, is het belangrijk te kijken naar het gehele plaatje en daarom richt ik mij op meerdere dimensies die met elkaar in verbinding staan; de fysieke, mentale en sociaal-emotionele aspecten, zingeving, eigen regie en zelfredzaamheid.
De gevoelens in mijn lijf die mij onzeker maakten, heb ik leren onderzoeken. Ik ben na al die jaren letterlijk gaan durven voelen en luisteren naar wat mijn lijf nog meer te vertellen heeft. Ik weet inmiddels dat in mijn lijf mijn kracht zit. In ben de chronische ziekte voor mij gaan laten werken in plaats van er tegen aan te blijven schoppen.
Mijn intuïtie zat al goed wat betreft het ondernemen. Mijn gevoel sluit daar nu ook mooi op aan!
Chronisch ziek en ondernemen(d)? Echt wel!
