Als mens hebben we continu te maken met het nemen van beslissingen. Veelal onbewust. Als we kijken naar hoeveel gedachten gemiddeld onze hersenen passeren, kunnen we ons niet voorstellen in hoeverre we onze levens zelf creëren. Want wat heeft ervoor gezorgd dat we bepaalde situaties vanuit een bepaald perspectief zien?
Ik heb dagelijks te maken met mensen. Van groot naar klein of klein naar groot, net hoe je het lezen wilt. Of ze nu nog op school zitten of op de grotemensenschool van het leven, het is bijzonder om te zien hoe gekleurd onze bril is. Sommige brillen zijn nog duidelijker verkleurd dan andere. Het is net als dat spelletje waarbij er in een grote kring van mensen al fluisterend een zin wordt doorgegeven en die op het laatst weinig meer te maken heeft met de oorspronkelijke zin. Waar en bij wie is het dan mis gegaan?
Is jouw zienswijze wel de jouwe of is deze verkleurd door hoe je bent opgegroeid?
Wie heeft er gelijk? Wie heeft er ongelijk? Is er maar één waarheid of zit er in elke zienswijze een vorm van waarheid? Als kind kijken we op naar onze ouders. We willen net zoals zij zijn. We doen ze na, soms ook als we het niet willen, zeker als we ouder(s) zijn. We hebben de responspatronen van onze ouders of verzorgers overgenomen, het copingsmechanisme, en voilà vaak ook bepaalde zienswijzen. Op verschillende momenten in ons mensenleven komen we erachter dat sommige manieren van reageren ons niet meer dienen. Of dat misschien wel nooit gedaan hebben… Ons copingmechanisme werkt ons ineens tegen; we twijfelen of onze waarheid wel de onze is en of het wel de hele waarheid is. Want wat is er gebeurd met onze gezonde nieuwsgierigheid terwijl we opgroeiden? Aan welke banden is het gelegd door bepaalde overtuigingen of keuzes die ons zijn opgedragen? Is jouw zienswijze wel de jouwe of is deze verkleurd door hoe je bent opgegroeid? Wat geven wij onze kinderen mee? Onze familie, vrienden of zelfs vage kennissen?
Nieuwsgierig zijn is een eigenschap die we altijd mogen voeden. Deze zorgt er namelijk altijd voor dat we blijven kijken naar wat bij ons past als mens. Wat wel met ons resoneert en wat niet. Het zorgt ervoor dat we blijven ontwikkelen en blijven creëren. Want wat Charles Darwin schrijft: het is niet de sterkste soort die overleeft en ook niet de slimste, maar de soort die zich het beste kan aanpassen aan verandering. Maar goed, dat is ook mijn zienswijze vanuit ervaring. Dat kan ik natuurljk niet voor jou invullen.
Wat zou er gebeuren als we als mens veel meer open zouden staan voor andere zienswijzen? Of in elk geval veel meer naar elkaar zouden luisteren? Ik bedoel écht luisteren, zonder meteen een antwoord te geven. Gewoon na een verhaal dat iemand vertelt even voelen wat het met je doet. Ook vertellen wat het met je doet. Want wat zou er met onze soort gebeuren als we veel meer open zouden staan voor alle innerlijke veranderingen die continu plaatsvinden? Er razen zoveel emoties de hele dag door in ons lijf, zoveel gedachten die de revue passeren. Zoveel verschillende sensaties die ons lijf aangeeft. Dus wat zou er echt gebeuren als we als mens het ego loslaten, het idee loslaten dat er maar één waarheid en zienswijze bestaat en dat we mogen leren kijken naar het geheel. Dat we als mens alles denken te weten maar tegelijk ook helemaal niets. De daadwerkelijke vraag is: zie jij jezelf?
