Ze was 16 jaar en stil. Haar cijfers gingen steeds meer achteruit en ze was gestopt met haar sport. Zei niks maar je voelde haar spanning. Haar ouders waren aan het vertellen dat ze de laatste 3 jaar al zo is. Ze is 8 therapeuten verder. Ik was nummer 9.
Bleek en verstart. Ouders begrepen er niks van. Op gegeven ogenblik bleef ze me strak aankijken. Ik voelde het in elke vezel in mijn lichaam. Mijn ogen liepen vol met tranen. Als
je zelf misbruik hebt meegemaakt en verkrachting krijg je er een soort sensor voor. “Heb je er ooit wel eens over gesproken?” Ze begon heel hard te huilen. Ouders keken mij verschrikt aan. “Over wat gesproken? Wat gebeurt er nu?” Ik wist dat de ouders heel veel vragen hadden maar zij moest eerst even uit de kamer. Dit was de eerste doorbraak voor haarzelf vermoedde ik. “Ga je mee?” Ze knikte.
”8 therapeuten verder en ik was nummer 9”
Ze had het er nog nooit over gehad omdat niemand haar iets gevraagd had. “Ik wist dat jij het zag. Dat was heel raar. Alsof je me kon horen schreeuwen.” De tranen sprongen weer in mijn ogen. Want ik zag en voelde dat ook. Ik herkende het innerlijk schreeuwen. De uiterlijke controle want een verkapte immobiliteit is van het lichaam. Het lichaam zat nog vast waar ze vastgehouden werd en verkracht door haar vriendje en nog een vriendje van haar vriend.
“Maar hij houdt wel van me.” Ik slikte even omdat ik het rationeel niet kon bevatten. “Ga je nog steeds met hem?” Ze keek naar beneden en wist dat het niet oké was, maar het gevoel hem kwijt te raken was groter. Ze voelde zich al die tijd alsof haar mond gesnoerd was. Niet kunnen praten. Een brok in haar keel.
”Ik wist dat jij het zag”
Na de laatste training had ze er een punt achter gezet. Dat ging niet zonder slag of stoot. Ze besloot het haar ouders te vertellen. Die bleven al die tijd in het ongewisse maar ze vonden het oké want ze zagen hun dochter langzaam weer terug komen. Ze wilde dat ik erbij was. Ik vermoedde een bepaalde reactie van haar ouders wat je natuurlijk kunt verwachten. Maar jeetje, wat een heftig gesprek was dat. Zo trots dat ze dat zo durfde te vertellen.
Vader liep de deur uit om een frisse neus te halen. “Ik vermoedde het al maar durfde het niet te vragen. Dit is zo ingewikkeld.” Ik knikte. Ze huilden bij elkaar. Vader kwam weer binnen. “Je kunt hier toch boksen ook? Mag ik even? Voel zoveel spanning wat eruit moet.” Ik knikte al was ik niet van plan om die boosheid op te vangen. Dat mocht hij op de grond doen op het trapkussen. “Wil je dat ik erbij blijf of dat ik ga?” Hij keek me aan en begon heel hard te huilen. Ik ging op de grond zitten en keek hoe hij alles eruit gooide.
”Ik voel zo veel spanning die eruit moet”
Al wordt er niks gezegd voelt iedereen en bouwt iedereen een bepaalde spanning op. Ieder zijn eigen proces om te verwerken. Zonder elkaar te verliezen in het proces. Moeder en vader gingen erna ook nog even in training. Om alles een plek te geven.