Ze wilde geen hulp, van niemand, maar stond er wel voor open om met mij te praten. Ze was altijd een vlindertje. Onschuldig en aan het spelen. Ze was altijd al wat afwezig in haar eigen wereld. Ik kon me daarin ook altijd wel vinden. Ik hou van mijn innerlijke wereld waarin ik alles kan creëren. Haar wereld was veranderd. Het was niet meer onschuldig en haar gedachtes waren nu haar grootste vijand geworden. Je zag de spanning in haar gezicht en lichaam. Van dat vlindertje was weinig over. Zo zonde.
Je hoeft niets te zeggen. We gaan alleen maar doen. Jouw lijf zal wel spreken.
Toen ze me zag begon ze meteen te huilen. Ze wist niks te vertellen maar dat hoefde ook niet. Ze legde haar hoofd neer op mijn schouder en ik liet haar even zijn. Ik ademde alleen maar diep zodat ze met mij mee kon reguleren. “Wat een rust voel ik nu.” Ik geef haar een kus op haar hoofd en ze geeft me een knuffel. “Kom, we gaan aan de gang.” Haar lijf verstijft weer. Ze kijkt me geschrokken aan. “Je hoeft niets te zeggen. We gaan alleen maar doen. Jouw lijf zal wel spreken.”
Ze knikt. Praten heeft ze altijd al wat moeilijk gevonden. Ik zie haar hartslag in haar nek. Haar verhoogde ademhaling en haar kaken weer op elkaar. Je merkt hoe haar lijf weer compleet in de oude modus zit, dus elke trigger had haar al uit de rust gehaald. Gaandeweg vertel ik haar hoe haar lichaam reageert op bepaalde situaties. Ik zie haar blik steeds meer stralen. Haar kaken ontspannen. “Alles wat je zegt klopt. Ik begrijp mezelf nu en wat er gebeurt in mijn lichaam! Dit is een ander soort rust.”
Het is mooi om te zien als bij mensen de kleur weer in hun gezicht verschijnt. Wat ons lijf wel niet allemaal vertelt in stilte…..
