Die comfortzone… soms zo ongrijpbaar en dan ineens bam in je gezicht.
Sinds januari ben ik weer met een eigen traject bezig. Ik wil dichter bij mijzelf komen. En weer in verbinding met het universum. Voor sommige raak ik nu al buiten de comfortzone. Want wat is het universum en hoe krijg je daar controle over? Anyway, ik begrijp steeds beter hoe het werkt die comfortzone. Hoe het bijvoorbeeld komt dat ik het liefst eerst ‘nee’ zeg tegen geheel nieuwe dingen, en er dan later achter kom dat ik er toch nieuwsgierig naar ben. Maar er zijn ook momenten dat ik angst voel in dit traject. Dat ik mij het liefste wil verstoppen en geen keuzes wil maken. Dat ik alleen maar wil zijn waar ik nu ben. Ongeacht de consequenties van niet groeien.
Laat ik duidelijk zijn: ik hou van verandering. Dat is iets wat veel mensen angstig maakt. Ze weten niet precies wat ze aan mij hebben. Want als ik het ene moment dit wil en het volgende moment weer iets anders… waar gaan we dan uitkomen? In mijn hoofd is het allemaal logisch, weeg ik netjes zaken tegen elkaar af. Ik doe dit alleen iets sneller dan de gemiddelde persoon. Waardoor voor hen een verandering plotseling kan komen.
“BAM! Mijn ego gaf keihard de grens van mijn comfortzone aan”
Ik heb een mooi voorbeeld van wat het inzicht in mijn comfortzone mij al heeft gebracht. Mijn man is bezig met sollicitaties om hogerop te komen in zijn organisatie. De opleiding die daarbij hoort (als je één van de gelukkigen bent), zou je gedeeltelijk kunnen volgen in het buitenland. We hebben al eens eerder geprobeerd een buitenland-functie te regelen dus we weten ongeveer wat het inhoudt. Bij de sollicitatie gaf hij dus afgelopen week aan: ik zou de opleiding ook wel in het Verenigd Koninkrijk willen volgen. Drie jaar met het hele gezin eropuit. We voelen het al.
Tot een paar dagen na de sollicitatie de vraag komt om een lijstje te maken van hoe graag je naar welk land zou willen. Oftewel een top 6 van ‘ja!’ naar ‘nee, liever niet’. BAM daar was-ie weer hoor: mijn ego die keihard de grens van mijn comfortzone aangaf. Het deel brein dat als eerste reageert en maar één taak heeft: jou veilig houden! En alles wat anders en nieuw is, is volgens dat brein per definitie onveilig.
“Ik ben enorm dankbaar voor wat er toen gebeurde”
Wat er toen gebeurde is iets waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik heb nu meer inzicht in hoe dit voor mij werkt. Op het moment dat die stem van mijn ego begon te tetteren, heb ik deze bedankt voor de nutteloze opmerkingen. Vervolgens koos ik de weg van de liefde. Dit gaf mij ruimte om van een afstandje te observeren wat deze vraag met mij en mijn man deed. We praatten erover en besloten er eerst een nachtje over te slapen.
In bed vroeg hij mij nog: ‘Wat is je gevoel hierbij?’ Toen zei ik: ‘Lieverd, ik kan mijn gevoel nu nog niet vertrouwen, want mijn brein blijft op alle alarm knoppen drukken. Ik weet zeker dat als wij ons iets meer verdiepen in de landen en plaatsingen, mijn brein wat gesust wordt. Daarna trekt de mist wel op en kan ik alles helderder zien en voelen. Dan neemt mijn logische denken het weer over.’
Even tussendoor: Ja zo praat ik echt. haha. Ik verbaas mijzelf ook nog wel eens. Mijn man begrijpt het daardoor ook beter.
“Wat ik voor anderen doe, mag ik nu zelf ontvangen”
We hebben nu een mooi lijstje gemaakt. Frankrijk en België vallen af wat ons betreft. Ineens is Noorwegen op de radar. Spannend! Ja echt, maar ook nieuw en uitdagend. We horen helaas pas in mei of het er voor ons in zit. We willen zo graag. En toch.. dat ego wil er steeds weer iets over zeggen. Iets van vinden. Dat is ook prima. Ik besluit nu om daar niet naar te luisteren.
Die comfortzone, het domein van dat ene deel brein, is zo bekend. En toch ook zo saai en klein. Ik verlang naar meer. Naar grootser. Mijn logische brein weet wel raad, hoe eng mijn ego het ook vindt. Nu heb ik door dit traject aan te gaan iemand die met mij meekijkt en voelt. Iemand die verder kijkt dan wat mijn ego schreeuwt. Die voor mij helder maakt wat ik te doen heb om dat schreeuwende verlangen naar verandering te bewerkstelligen. Eigenlijk exact wat ik voor anderen doe, mag ik nu zelf ontvangen. Ik wordt in mijn kracht gezet. En mijn ego vindt daar van alles van. Maar ik besluit daar niet langer naar te luisteren. Ik vergoot mijn comfortzone.
Spannend betekent namelijk niet onveilig, net als veilig niet gelukkig betekent. En ik kies voor geluk. Ook al is dat spannend.
Wat kies jij?