Samen met een vriendin had ik een mooi afsluitend gesprekje ná onze coachsessie.
Een coachsessie met een vriendin?! Ja, je leest het goed. Ze volgt een programma bij mij. Ze voelde zich wat schuldig dat we nu ook een coachsessie hadden, terwijl ik een jaar eerder had gezegd dat ik dat niet kon gaan doen.
Inderdaad. Dat was ik helemaal vergeten. Toen ik begon met mijn praktijk kreeg ik verschillende vragen van bekenden of ze bij mij in coaching konden komen. Ik zei van niet. ”Dat komt te dichtbij’’ en ”Dat is een beetje gek’’ zei ik.
“Coaching met bekenden? Dat komt té dichtbij.”
Wat er werkelijk speelde was mijn saboteur. De kritische stem in mij die zei: ”Dan zien ze dat je het niet kan’’. Bang niet goed genoeg te zijn als coach. Angst om door de mand te vallen als we ervaringsoefeningen zouden doen.
Dat was toen. Inmiddels coach ik naast nieuwe klanten ‘toevallig’ ook vele bekenden die ik ooit in mijn leven heb ontmoet. ”Jij voelt veilig en vertrouwd”. Een mooi compliment dat zij zich open willen stellen bij mij. Dat durfde ik wel aan. Hun vertrouwen deed mij groeien.
“Hun vertrouwen deed mij groeien.”
‘Te dichtbij’ merk ik nu eigenlijk niets van. ‘Een beetje gek’ is nu normaal. Hoe meer je dichterbij mag komen, hoe meer compassie je voelt. Het brengt mooie, waardevolle sessies. Sessies waarbij de ‘klik’ wederzijds is.
Fijn dat mijn vriendin ook haar saboteur weer kan loslaten. Ze hoeft zich niet meer schuldig te voelen. We plannen nog een extra ervaringsgerichte sessie in.
Hoe werkt jouw saboteur jou tegen in jouw groei? Hoe blijf jij in je comfortzone? Welke stap mag jij gaan zetten om die angst aan te gaan?