Ze wist niet meer hoe het verder moest. Altijd ging ze door en zonder te beseffen dat zij zichzelf al een tijd geleden verloren had. Ze merkte het pas toen haar zoon voor het eerst werd opgepakt. Hij ging met de verkeerde jongens om. Haar bedrijf ging ook verder achteruit en haar man vertelde dat hij wilde scheiden. Ze vertelde dit zonder enige emotie. “Ik weet het, ik sta uit, denk ik. Ik voel niks. Ik denk alleen maar. Malen meer. Want waar heb ik iedereen verloren?” Want zelfs haar beste vriendin brak met haar en ook haar beste werknemer nam een ander pad. “Hoeveel kan een mens aan?” Ze bleef me aankijken alsof ik het antwoord meteen zou geven.
In de eerste training merkte ze hoeveel zij tegen alles aan het vechten was maar ook dat ze op veel momenten verstarde. Dan nam haar lijf het compleet over en kon ze niet meer praten. “Dit is precies wat er gebeurt als iemand iets zegt wat me raakt of een vraag stelt waar ik het antwoord niet op weet.” Ik hield haar arm vast en deze ontspande. Ze zakte door haar knieën en begon heel hard te huilen. Haar arm begon te trillen en vervolgens ging dat door naar haar benen. Alle spanning die ze in de afgelopen jaren had opgebouwd voelde zij letterlijk uit haar lijf vloeien. “Ik moet de regie weer gaan nemen, over alles.” Ze stond op en droogde haar tranen aan haar mouwen. “Ik moet verder, ik wil verder. Mijn werk is mijn passie en mijn zoon is mijn hart. Hoe moeilijk ook. Ik zal er alles aan doen om weer te worden wie ik wil zijn”.
Het lichaam vertelt haar eigen verhaal
Aan het eind van de tweede sessie is haar gezicht ontspannen. “Ik neem mijn zoon de volgende keer mee. Ik ben voor het eerst boos geworden thuis. Op iedereen maar ook op mezelf. Het zorgde voor een mooi gesprek. Ik kan mijn hand trouwens ook weer normaal gebruiken. Op mijn 19de heb ik een ongeluk gehad op de scooter en sindsdien was er altijd wat met mijn hand. Maar sinds het trillen en de boosheid is het gewoon verdwenen!” Ik lach naar haar. De sprankel in haar ogen zie ik steeds meer terug komen, niet alleen bij mij op kantoor maar ook op social media. Een zachtere stem en een krachtige blik. Het lichaam vertelt haar eigen verhaal, jouw verhaal en blijkbaar had je nog wat boosheid opgeslagen in jouw hand. Ze kijkt me even verschrikt aan. “Wat een woordkeuze. Ik herinneren mij ineens als 13 jarige dat ik keihard met mijn vuist tegen de muur heb geslagen. Ik was zo boos op mijn ouders toen ze vertelden dat zij gingen scheiden. En nu ik dit zeg, zie ik mijn zoon. Die hetzelfde patroon doorloopt als ik heb gedaan!”
Wat inzicht doet? Het erkent wat er altijd is geweest maar de handeling zorgt daadwerkelijk voor verandering. Een andere keuze kan ervoor zorgen dat we anderen niet hetzelfde pad laten doorlopen. En haar zoon? Die heeft hetzelfde pad gekozen als zijn moeder; het ondernemen. Want sommige paden mogen we met trots doorgegeven.
