Moeder en dochter. Het botst de laatste drie jaar regelmatig tussen hen.
‘Ik snap niet wat dit zou moeten veranderen.’ Ik lach en ik knik. Tieners probeer ik nooit echt uit te leggen wat we doen. Ik laat liever zien wat er in de trainingen plaats vindt.
Moeder zit met haar handen in het haar. ‘Ik heb echt alles geprobeerd, niets helpt. Ze luistert niet, ze is onbeschoft en doet wat ze zelf wilt.’ Ik zie haar dochter naar beneden kijken; ze laat zichzelf onderuit in de stoel zakken. “Zie je wat er net gebeurde?”, vroeg ik moeder vriendelijk. ‘Nee, wat had ik moeten zien dan?’
Dochter kijkt op en kijkt me verbaasd aan. “Wat doet dit met je, als je moeder mij dit zo vertelt?” Ze neemt even adem en ik zie haar ogen vollopen. ‘Ik…, ik weet niet echt wat je bedoelt.’ Ik blijf haar even stil aankijken. Ze probeert opnieuw haar plek te vinden in de stoel. Ze wordt onrustig en begint te huilen. Moeder schrikt ervan en slaat haar hand voor haar mond. Ze begint nu zelf ook te huilen. Ik blijf me in de stilte bevinden om te zien hoe zij opnieuw in verbinding komen.
‘Ik dacht echt dat ik de dingen anders deed’
‘Ik zie jou niet, hè?’ Moeder slikt haar tranen weg en gaat dichter bij haar dochter zitten. Haar dochter begint nu nog harder te huilen. ‘Ik doe hetzelfde als míjn moeder, ik dacht echt dat ik de dingen anders deed, dat ik dingen doorbroken had. Ik kijk moeder aan en pak haar hand vast. “Het is oké, het is nu gewoon de tijd om het echt te veranderen, vanuit het lichaam waar het opgeslagen zit. Hoe graag we ook anders willen, we veranderen pas door te doen.”
Na de training krijg ik van haar dochter een heel dikke knuffel. ‘Nu snap ik het en voel ik het voor het eerst. Ik zie mijn moeder en en zij ziet mij nu echt.’