Verbinden. Dat is het centrale woord in de beschrijving van wat ik doe en kan.
Daarbij ondersteun ik mensen om met zichzelf te verbinden. Door ze hardop of in stilte naar zichzelf te laten luisteren. Door iemand inzicht te geven in wat haar of hem drijft, belemmert, inspireert. Dat iemand begrijpt welke gedachten het eigen gedrag beïnvloeden. En weet welke natuurlijke en aangeleerde talenten en kwaliteiten zij of hij heeft.
Verbinden voelt magisch.
En ik ondersteun mensen in het verbinden met elkaar. Door men naar elkaar te laten luisteren of samen stilte te ervaren. Door nieuwsgierigheid aan te wakkeren naar wat de ander drijft, belemmert en inspireert. Door te stimuleren dat men elkaar spiegelt en ondersteunt.
Dat klinkt natuurlijk prachtig. En dat is het ook. Op de momenten dat ik deze verbinding kan en mag helpen creëren, voelt het magisch en is mijn inzet zinvol en dankbaar.
En zo af en toe voel ik me een fraudeur.
Het lukt me namelijk niet altijd om te verbinden met mezelf of met een een ander. Soms kan ik vastzitten in mijn hoofd en gedachten, voel ik me lam geslagen en weet ik het niet meer. Dan lukt het me niet om te verbinden met mijn kracht en mijn basis. Dan kom ik er niet bij. Dan is er geen verbinding, niet met mezelf, niet met een ander.
Soms kom ik niet bij die verbinding.
Soms voel ik boosheid of angst en keer ik in mezelf. Dan werk ik heel hard om met mezelf te verbinden en te onderzoeken wat er speelt in mij. Dan verbind ik prachtig en krachtig met mezelf. En dan ga ik soms uit verbinding met mijn omgeving. Met als gevolg dat de mensen die me lief zijn me niet kunnen volgen, of geen deelgenoot kunnen zijn van mijn zoektochten.
Soms zit ik vast in hoofd en lijf en lukt het me niet te verbinden, op geen enkele manier. Niet met mezelf. Niet met een ander. Daar kom ik pas uit als de ander, vaak mijn lief, zich met mij verbindt en me weer losmaakt.
Als ik het zelf niet kan, hoe kan ik het dan wel bij een ander?
Dit is voor mij altijd weer een bevestiging van hoe belangrijk verbinden met jezelf en de ander is. En het zijn dus de momenten waarop ik me een fraudeur kan voelen.
Want hoe kan ik verkondigen dat ik alles weet van verbinden en hierbij kan ondersteunen, als het mezelf niet altijd lukt?
Het stoeien met verbinding is niet erg.
Dan verbind ik met mezelf, werk ik mezelf door de zelfveroordeling heen totdat ik weer liefdevol naar mezelf kan kijken. En dan realiseer ik me dat het zelf stoeien met verbinding prima is. Door het zelf te ervaren, begrijp ik steeds weer hoe moeilijk en belangrijk het.
Het helpt me juist bij het begrijpen van anderen die ermee stoeien zodat ik er nog beter bij kan ondersteunen.
Waarin voel jij je soms een fraudeur?