Hieronder deel ik een klein deel van het verhaal van FEEM: de jaren ervoor, waarin je ziet hoe het beetje bij beetje is ontstaan. Om vervolgens mijn persoonlijke inzichten te delen. Ik deel ze graag met je zodat jij je erdoor kunt laten stimuleren, motiveren of inspireren. Want, misschien denk je: ‘Hee, da’s een goed idee, ga ik ook proberen’. Of juist: ‘Daar ben ik het niet mee eens. Nu weet ik wat ik niet wil doen’. Beide is informatie voor jou. Gebruik het! Doe er iets mee. Ik neem je graag mee op reis naar het verhaal van FEEM.  

Groetjes, Yvonne van Balkom
Oprichter FEEM Magazine

1 januari 2019. De eerste dag van ‘mijn nieuwe leven’. Mijn werkzaamheden bij het videoproductiebedrijf zijn afgerond, en ik ben klaar om helemaal opnieuw te beginnen.

Ik weet nog steeds niet wat ik exact ga doen. Dat is ook niet nodig.

Ik voel het vertrouwen dat dat vanzelf ontstaat.

Die ochtend vertrek ik naar het bos waar ik inmiddels bijna dagelijks kom en ik neem er – uit de losse pols – een video op om op social media te plaatsen. Ik wil mensen in mijn netwerk inlichten over mijn nieuwe stap. 

Ik vertel openhartig dat ik het spannend vind. Ik deel enkele struggles van nu en vroeger. Ik deel ook mijn kijk op het leven en hoe ik wil bijdragen aan een mooiere wereld. 

Dat zou ik een jaar daardoor nooit gedeeld hebben. Joh, toen zou ik die spanning niet eens voor mezelf hebben willen erkennen, laat staan delen met anderen. Maar dat was de ‘oude Yvonne’. Inmiddels stond ik veel meer in contact met mezelf, mijn gevoel, mijn hart. En wist ik: alles is oké. Elke kant van mij mag er zijn. Elke kant van mij mag ik laten zien. 

Veel mensen hadden de video gezien en wensten me succes.

Op die ene persoon na. Die ene persoon waarvan ik juist zo graag wilde horen: wat ben je goed bezig! Die ene persoon zei niets. Voorheen zou ik dat laten gaan. Nu had ik de tools om dat bespreekbaar te maken. Ik breng ter sprake dat ik benieuwd ben wat ze van de video vindt en mijn boodschap. Haar antwoord: “Dit is niet wie jij echt bent.”

Pats. Boem. Mes in mijn hart. Zo voelde het.

Nu zou het erop aankomen. Laat ik me hierdoor tegenhouden en keer ik ook weer terug naar mijn ‘oude wereld’ of lukt het me om dicht bij mezelf te blijven en door te gaan?

Dit was een selectiedrempel.

Hieronder deel ik hoe ik ermee om ben gegaan. Wat zou ik nu weer doen en ‘behouden’ en wat zou ik een volgende keer anders doe? 

Mijn inzicht: Elke grote berg verandert in een kleine drempel wanneer je ‘m van een afstand bekijkt.

• Wat zou er gebeuren wanneer je jezelf niet laat afleiden door mensen die anders denken, maar vol voor je eigen ideeën gaat? Laat je leiden door je hart.
• Dat wat nu voelt als tegenslag. Is dat echt zo? Betekent het werkelijk wat jij denkt dat het betekent? Blijf kritisch op je eigen gedachten.

Na een poosje veranderde mijn blik op die harde woorden.

Ik kon er vanuit dankbaarheid naar kijken: nu ik had ervaren dat ik weer kon opstaan na de ergste kritiek die ik – in mijn beleving – kon krijgen, wist ik dat ik alles aan zou kunnen. Erger dan dit zou niet kunnen, in mijn beleving. Niemand zou me meer kunnen tegenhouden. Super fijn dat ik dat nu had ervaren. Nu kon ik alles aan voor mijn gevoel. 

Ik kon er vanuit compassie naar kijken: zo’n ‘harde’ opmerking komt ergens vandaan. Wat maakt dat iemand zo reageert? 

Ik kon er vanuit liefde naar kijken: degene die het zei, zei het ook uit liefde. Ze wil me beschermen, veilig houden. De intentie was niet om mij te kwetsen.

Yes! Geslaagd voor deze selectiedrempel. Ik was klaar voor ‘de nieuwe wereld’ waar ik nog een hoop te ontdekken had.