In een periode van rouw werkte spreker, coach, schrijver en eigenaresse van een verzorgingslijn Judith Webber (46) zichzelf een slag in de rondte. Toen haar moeder kwam te overlijden, beloofde ze haar immers dat ze haar verzorgingslijn, Miracles by Stella, zou overnemen. Judith stortte zich volledig in het werk, maar vergat te luisteren naar de boodschap die diezelfde lijn uitdroeg: ‘Liefdevol voor jezelf zorgen’. Ze vroeg te veel van zichzelf en raakte overspannen.
Hoe kwam je terecht in deze situatie?
“Ik denk dat ik eigenlijk altijd al wel te veel van mezelf gevraagd heb, maar na het overlijden van mijn moeder kwam dit voor het eerst flink tot uitdrukking. Ze had me al heel vaak gevraagd of ik haar verzorgingslijn wilde overnemen en dat wilde ik wel, ik wist alleen nog niet hoe. Toen ze in augustus 2017 overleed, heb ik dat vrij snel opgepakt. Ik stelde het doel om in maart 2018 een crowdfunding campagne op te zetten. Ik zat natuurlijk nog midden in de rouw, maar omdat ik mijn commitment aan haar had gegeven, voelde ik de drang dit te doen. Ik had het niet één keer beloofd, maar wel tien keer.”
“Toen ik daar op een bankje zat, kwam het er ineens allemaal uit. Ik wilde gewoon niet meer.”
“Voor de crowdfunding moest ik veel mensen in mijn nabije omgeving, en de kringen daaromheen, vragen of ze wilden investeren in het bedrijf. Dat kostte veel moeite. Ik moest achter mensen aanzitten, wat helemaal niet mijn ding is. Mensen zeiden bijvoorbeeld te willen investeren, maar deden dat dan niet. Ik kreeg dus allerlei teleurstellingen op mijn pad. Dan dacht ik: je steunt me hier toch wel in? Of: je steunt mijn moeder hier toch wel in? Er kwamen veel emoties bij kijken en ik was nog vol in de rouw. Rond Moederdag zou de campagne afgelopen zijn. Voor die tijd moesten we het streefbedrag behaald hebben, anders zouden we iedereen moeten terugbetalen of zouden alle investeerders akkoord moeten gaan met het lagere budget. Een week voor Moederdag belandde de vader van mijn vriend in het ziekenhuis. We zijn toen halsoverkop naar het ziekenhuis gereden. Toen ik daar op een bankje zat, kwam het er ineens allemaal uit. Ik wilde gewoon niet meer. Ik trok het niet meer. Ik was harstikke moe.”
Waarom kon je op dat moment die rust niet nemen?
“Ik heb altijd geleerd om maar gewoon door te gaan en mijn schouders eronder te zetten. Mijn vader is zo opgevoegd, mijn moeder is zo opgevoed en ik heb dat ook heel erg meegekregen. In eerste instantie voelde dit alles voor mij als persoonlijk falen, maar ik ben daar milder in geworden naar mezelf. Ik vraag mezelf nu weleens af wat ik toen aan het doen was. Mijn moeder was net een half jaar overleden en ik ging zoiets groots neerzetten. Ik heb op de een of andere manier de neiging gehad om te bagatelliseren wat er destijds allemaal op mijn bord lag. Door hulp te zoeken en erover te praten, werd dat helderder. De crowdfunding heb ik afgerond, maar de lancering, die eigenlijk zou plaatsvinden in oktober 2018, stelde ik uit naar 2019.”
“Als ondernemer is het uitdagend om een balans te vinden tussen werken en jezelf rust geven.”
Hoe kijk je terug op deze situatie?
“Ik kijk altijd wel naar de bijkomende schoonheid. Door het overlijden van mijn moeder, maar zeker ook door die overspannenheid, heb ik mezelf beter leren kennen. Als ondernemer is het uitdagend om een balans te vinden tussen werken en jezelf rust geven. Ik ben momenteel veel beter in contact met hoe ik me voel én ik luister daar beter naar. Ik denk dat ik nu zonder blikken of blozen zou kunnen zeggen: ‘we gaan dat nu nog niet doen. Ik heb daar nu niet de energie voor en die heb ik wel nodig.’ De boodschap van de lijn: liefdevol voor jezelf zorgen, ben ik gaan belichamen.”
Wat een mooi verhaal, Judith. Het proces klinkt niet makkelijk, terwijl de richting van dat pad wel heel mooi is gebleken. Misschien was het daarom ook zo belangrijk voor je moeder dat je de lijn zou overnemen, zodat je de boodschap erachter dan pas echt goed kan gaan belichamen. Wat mooi dat je dat nu veel meer kunt omarmen.