PrioriTIJD
Al maanden heeft deze afdeling meer werk dan het aan kan. Vijf harde werkers met taken voor minimaal zeven. Watertrappelend in een zee van verantwoordelijkheden, ongedefinieerde verwachtingen en onduidelijke processen. Een van hen is inmiddels naar een concurrent vertrokken, een ander zit met een burn-out thuis, de resterende drie staan op omvallen, ze doen maar wat. Een verzameling individuen die stuk voor stuk andermans eisen prioriteit geven boven de eigen grenzen. Zonder vlamwerende bescherming verantwoordelijk voor het deel van het proces waar branden niet meer genegeerd kunnen worden. Ze ervaren stress…
Dit team besteedt zoveel tijd aan bluswerkzaamheden, dat ze niet meer aan hun eigenlijke rollen toe komen. Zo druk met sprinten, dat algehele uitputting nabij is en van controle al maanden geen sprake meer is. Ergens samen voor gaan is vervangen door individueel overleven. Logisch prioriteren is vervangen door fight, flight or freeze, het reptielenbrein regeert. Wat gaat hier mis? Wat is er nodig? Gaat dit over de hoeveelheid werk? Het stellen van prioriteiten? Of iets heel anders?
Belangrijke zaken eerst, focus!
De derde eigenschap van effectief leiderschap volgens Covey. Wie zei toch ook alweer: ‘wat je aandacht geeft groeit’? Is deze stelling omgekeerd evenredig? Krimpt wat je negeert? Als dat zo is, hoe effectief is het dan om harder te gaan watertrappelen of meer uren te gaan blussen? Waar komt die stuiptrekking vandaan en waarom doen we dat toch steeds? Ik betrap mezelf er helaas ook nog regelmatig op. Als de druk groter wordt ga ik meer tijd besteden. Inderdaad: niet slimmer, maar meer werken! Ik voel me een ‘Dombo’. Hoe kan ik ze helpen?
Ik spreid mijn oren en ga vliegen, op zoek naar Dombo’s helicopterview
Dan val ik stil en droom even weg, neem afstand van mijn werk en van deze uitdaging. Ik spreid mijn oren en ga vliegen, op zoek naar Dombo’s helicopterview. Van een afstand zie ik het. Daar ligt hij, inderdaad, precies wat ik dacht. De oplossing die dit team nodig heeft; die heerlijke pinda die ze kwijtraakten, omdat ze bezig zijn met overleven, presteren, pleasen, de held uithangen. Al die tijd lag hij recht voor hun neus.
De resterende drie helden zien dit gebeuren. Ze komen tot rust, vinden versterking en zien weer licht aan het eind van de tunnel. Vijf frisse dombo’s. Ze laten de verwachtingen en aannames los, stoppen met rennen voor de vlammen en duiken voor de golven. Alleen even zitten, kijken en fantaseren. Ze zitten naast elkaar boven in de trapeze, hebben overzicht. Al snel zien ze dat clowns toevoegen aan een chaotisch circus nimmer voor rust zal zorgen… Welke optie proberen ze eerst? Welke oplossing willen ze zien groeien en welke problemen moeten ze negeren? Laten we eens beginnen met de tent opruimen, de vloer ligt vast bezaaid met pinda’s… en popcorn… en prioriteiten.