Het wegstoppen van
Mijn emoties en ik zijn nooit hele grote vrienden geweest. Onhandig, belemmerend en vooral ook iets om me voor te schamen, dacht ik. Weg ermee dus, ze bestaan niet voor mezelf en al helemaal niet voor anderen. Op deze manier hield ik het lang vol, maar een gevoel van leegte en eenzaamheid waren al jaren sluimerend aanwezig. Ook deze gevoelens stopte ik veilig weg. Wat niet weet wat niet deert tenslotte. Ik voelde me eigenlijk ook nergens veilig genoeg om mijn emoties en diepste verlangens te delen. En dat is eenzaam, denk je niet? Eenzaamheid gaat niet over genoeg vrienden hebben, leuke dingen doen of mooie spullen hebben. Eenzaamheid gaat over het ontkennen van je eigen emoties, verlangens en gevoelens.
Toen ik aan mijn opleiding tot therapeut begon bleek dat ik door het wegstoppen van mijn gevoelens eigenlijk meer op een vulkaan leek die ieder moment kon uitbarsten. Op deze school voelde ik me voor het eerst echt veilig in een groep, zo veilig dat iedere keer als ik mijn mond opende om wat te zeggen al in huilen uitbarstte. En dit gebeurt me ieder lesblok weer. Om het nog wat erger te maken voor mezelf strafte ik mezelf hier achteraf ook nog om af.

Dit verdriet gaat over het kleine meisje in mij
Afwijzing
Ik vind mezelf op zo’n moment een enorme aansteller en ik moet me schamen voor het tonen van al die emoties. Als iedereen uit de klas ‘normaal’ z’n verhaal deed behalve ik, dan verafschuwde ik mezelf. In plaats van liefdevol naar mijn eigen verdriet te luisteren, wees ik gewoon keihard een heel belangrijk deel van mezelf af. Het verdriet dat zich aandiende was niet per se het verdriet van de volwassen vrouw die ik nu ben. Nee, dit verdriet gaat over het kleine meisje in mij die zich nooit gezien en gehoord heeft gevoeld, die dáár heel veel verdriet van heeft en heel onzeker van is geworden. De diepliggende overtuiging dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben heeft ervoor gezorgd dat ik met een metersdikke muur om me heen heb gebouwd om me te beschermen. Diezelfde muur heeft me ook erg ver weg gehouden bij echte verbinding. Juist op de momenten dat het voor mijn gevoel ‘helemaal mis gaat’ voel ik me het meest verbonden met mensen. Ik voel me eindelijk gezien in wie ik werkelijk ben.
Acceptatie
Emoties hebben we allemaal, of ze nou van oude wonden zijn of nog vrij nieuw. Laat ze toe en omarm ze. En nog liever, deel ze! Met je collega’s, met je vrienden of met vreemden. Dit menselijke aspect is wat ons ten diepste met elkaar verbindt en hetgeen ons de weg wijst naar heelheid in onszelf.