Na jaren in loondienst gaat Marieke van Gent in 2012 aan de slag als freelance projectmanager in de IT. Dat loopt goed, érg goed. Na ruim acht jaar als zelfstandige is er teveel werk voor haar alleen. Maar personeel aannemen? Die stap durft ze nog niet direct te zetten. Als ze een grote opdracht binnenhaalt die genoeg zekerheid geeft en ze het wél aandurft, heeft haar gedroomde kandidaat een andere baan gevonden. Marieke laat een topper lopen.
– Wanneer besefte je dat je het werk niet meer alleen kon doen?
“Na ruim acht jaar als zelfstandige waren mijn eigen uren gewoon op. Het werk bleef binnenstromen. Kon ik dit nog wel alleen? Zal ik personeel aannemen, zal ik het niet doen? Een periode van wikken en wegen volgde. Ik koos ervoor om een freelancer in te huren, een makkelijkere eerste stap. Het werk delegeren en loslaten vond ik al spannend genoeg. In de praktijk bleek dat spannende mee te vallen. Het kader was helder, ik huurde haar in op projectbasis. Ze ondersteunde mij in mijn werk. Ze had dezelfde drive als ik en de samenwerking beviel erg goed. Een top match. Zij leverde goed werk en ik kon me focussen op wat ik echt leuk vind. Het was heerlijk! Er viel een last van mijn schouders.”
– Welke ‘fout’ maakte je?
“Het project waarvoor ik de freelancer inhuurde liep af. Ik had nog niet direct een nieuwe opdracht waar ik haar voor kon inzetten. Dat maakte me onzeker. Zij wilde graag een baan in loondienst. Hoe graag ik haar ook mocht en hoe blij ik ook met haar werk was; ik twijfelde niet lang om haar niet aan te nemen. Ik wist helemaal niet hoe personeel aannemen werkte. Ik had nog nooit iemand in dienst genomen. Ik had nog nooit een contract opgesteld en nog nooit te maken gehad met loonheffing. Ook financieel vond ik het veel te spannend. Er waren te veel onzekerheden, waardoor ik het niet aandurfde. Voor ik het wist had mijn gedroomde kandidaat een nieuwe baan gevonden. Nog geen twee weken later haalde ik een grote opdracht binnen. Ik had haar met gemak een baan kunnen aanbieden.”
Ik had geen idee wat er allemaal geregeld zou moeten worden, dat maakte me onzeker.
– Waarom durfde je het niet aan om personeel aan te nemen?
“De angst was te groot. Of het financieel wel verstandig zou zijn bijvoorbeeld. Ook had ik geen idee wat er dan allemaal geregeld zou moeten worden, dat maakte me onzeker. Het was toen niet het moment. Achteraf kan ik dat inzien. Juist deze gemiste kans heeft ervoor gezorgd dat het aannemen van een ander personeelslid daarna in stroomversnelling kwam. Ik zette nog wat voorzichtig een vacature op LinkedIn, ik wilde het nog steeds niet te groots aankondigen. Maar daarna ging het heel snel.”
– Hoe erg was deze ‘fout’ nu echt?
“Dat ik deze topper heb laten lopen vind ik nog steeds heel jammer, maar ik heb er een andere topper voor teruggekregen. Ik had iets nodig om de stap naar personeel wél aan te durven, en dat was deze fout. Het zorgde ervoor dat ik daarna wél vol overtuiging iemand kon aannemen. Mijn eerste medewerker neemt mij zoveel werk uit handen, dat is zoveel waard. Ook leerde ik dat je het niet alleen hoeft te doen. Hoe stel je nou zo’n arbeidsovereenkomst op, en hoe regel je de loonheffing? Ook al startte mijn nieuwe medewerker maar voor zestien uur; er moest hetzelfde geregeld worden. Je mág daarvoor hulp vragen in je omgeving. Ook financieel durf ik er nu veel meer op te vertrouwen dat het goedkomt. De omzet die ik draai is gewoon goed. Deze misser bracht me next level. Binnenkort start er zelfs een tweede medewerker!”
