Opnieuw!

Geef jij cursussen? Herken je dit dan ook: het steeds weer herschrijven, herzien, herdesignen van het lesmateriaal?

Ik geef al zo’n drie jaar cursussen Tarot en bij de start van een nieuwe reeks betrapte ik mijzelf erop dat ik weer het lesmateriaal aan het schrijven was.
Wat is dat toch? Is het een drang naar perfectionisme? Onzekerheid over de inhoud, waardoor ik dus steeds maar een nog mooier jasje probeer? Laat ik me te veel leiden door feedback van cursisten en ben ik bezig met een soort maatwerk? Of laat ik me te veel gek maken door ‘experts’ die van mening zijn dat je een cursus één keer schrijft om er daarna geen omkijken meer naar te hebben?

Als je dacht dat dit blog één antwoord of een oplossing ging geven, sorry. Ik weet het niet. Ik neig er naar te zeggen dat het all of the above is.

Wat ik natuurlijk wel heb gedaan is mijn kaarten erbij pakken voor inzicht in dit gedrag. En voor deze situatie koos ik specifiek de Toren.
Deze kaart laat zien hoe vaste vormen afgebroken worden om plaats te maken voor nieuwe. Binnenin die toren is de intentie, de kern, het hart. Wanneer je de muren afbreekt wordt deze weer zichtbaar. Door de muren te bouwen geef je er weer vorm aan.
En die intentie bracht me bij twee oorzaken voor mijn ‘steeds opnieuw beginnen’.

Ik zag in dat ik mij niet alleen de vorm, maar ook de onderliggende intentie eigen moest maken

Allereerst, wiens intentie is het waar vorm aan wordt gegeven? Ik heb namelijk deze cursussen over genomen van mijn docente, toen zij een andere weg in sloeg. Meteen merkte ik dat ik iets aan de vorm moest doen. Het materiaal was niet in mijn woorden of stijl geschreven. En dus begon het herschrijven en herzien van de stof, de layout, alles.
Dat eerste herschrijven was een rommeltje en ging alle kanten op. Ik schreef een cursus voor het plezier hebben van Tarot en wilde het daarna juist serieuzer hebben. Kleur en layout veranderden ongeveer zo snel als het weer. En ondertussen bleef ik in de oude stijl lesgeven, omdat het nieuwe nog niet klaar was.
Pas toen ik inzag dat ik mij niet alleen de vorm, maar ook de onderliggende intentie eigen moest maken, kwam er meer richting. Het herschrijven zelf was echter nog steeds niet voorbij.

Ik veranderde, waardoor mijn intentie veranderde

Want de tweede oorzaak ligt bij de schrijver zelf. Bij mij. Door de overname van de cursussen is destijds het zaadje geplant om een eigen praktijk te starten. In de tussenliggende periode heb ik daardoor de overstap gemaakt van ambtenaar naar zelfstandig ondernemer. En ik hoef jou waarschijnlijk niet uit te leggen dat zo’n stap gepaard gaat met vele veranderingen. Zeker op het gebied van persoonlijke ontwikkeling.
Nu, een jaar later, kan ik pas zien hoezeer ik zelf heb moeten, of beter gezegd mogen veranderen. Qua denken, qua doen en dus ook qua intentie, die immers de basis vormt voor mijn denken en doen.

Ik veranderde, waardoor mijn intentie veranderde, waardoor ik weer mijn vormen ( in dit geval cursussen) ging herzien en herschrijven.

De Toren laat zien dat gebouwde muren niet meer volstaan

Ervan uitgaande dat persoonlijke ontwikkeling nooit stopt, betekent dit dan dat deze cyclus van herschrijven ook nooit stopt? Misschien niet. En misschien is dat ook niet de bedoeling. Wanneer de producten die je maakt zo verweven zijn met jezelf, is het juist goed om steeds in contact te komen met die intentie. En dan zal soms blijken dat de gebouwde muren niet meer volstaan en afgebroken moeten worden, zoals de Toren ons laat zien.

Ik geloof wel dat de cirkels steeds groter worden. Als je me nog een metafoor toestaat, alle veranderingen de afgelopen jaren waren als een regenbui op een vijver. Steeds weer nieuwe druppels, nieuwe kringen en troebel water. De laatste maanden voelen als het moment vlak na de regenbui, waarin het water weer tot rust komt en helder wordt, maar wel nog af en toe verstoord wordt door druppels die van de bomen aan de oever vallen.

Ik verheug me op het moment dat ook de bomen uitgedruppeld zijn. Wanneer ik tot de bodem van de vijver kan kijken en het wateroppervlak alleen verstoord wordt door een enkel vallend blad of insect.

Tijdens die regen zijn de cirkels, die de druppels in het water maken, klein en volgen elkaar snel op. Dit is vergelijkbaar met de chaotische fase van mijn herschrijven, waarin veel snel veranderde. Wanneer er nog druppels van de bomen vallen zijn de cirkels groter, maar er is nog geen rust. Dit is vergelijkbaar met de afgelopen maanden waarin ik wel al schreef vanuit mijn eigen intentie, maar nog zoekende was naar de juiste vorm.
Op het moment ben ik weer aan het herschrijven. Ik geloof echter, en hoop ook, dat dit de juiste en voorlopig laatste vorm is. Een vorm die nog maar heel af en toe aangescherpt hoeft te worden, vanwege een enkel vallend blad of insect.

Het steeds weer herschrijven lijkt hiermee zowel een vloek als een zegen. Zoals eerder gesteld heb ik er dan ook geen oplossing voor, behalve:

Kijk of je herschrijft uit jouw eigen intentie en,
Wees lief voor jezelf.
Feit is dat jij je ontwikkelt en met jou, jouw intentie en met jouw intentie, iedere vorm die daaruit voortkomt.