Mezelf aansluiten bij dit magazine, werken aan mijn website en andere voorbereidingen: het voelt nogal serieus. En diep van binnen besluipt me dan weer het welbekende gevoel van onzekerheid of ik het wel kan. Mag ik wel moeiteloos mezelf zijn en geld verdienen aan wat ik het allerliefste doe?
Ik weet het zo net nog niet, zo heb ik het vroeger in ieder geval niet geleerd. De oude overtuiging dat ik mijn best moet doen en een diploma moet halen om gelukkig en succesvol te zijn zit er nog diep in. Dat ik het sinds een aantal jaren heel anders ervaar lijkt opeens volledig naar de achtergrond te verdwijnen. De fluisteringen van mijn ziel zijn toch heel erg duidelijk en mijn eigen ervaring is dat de woorden ‘ziel’ en ‘moeiteloos’ altijd hand in hand gaan. Dat het een oude overtuiging is die mij vanalles probeert wijs te maken weet ik wel, maar toch voel ik de angst alsof hij van nu is.
Moeiteloos
Moeiteloos dus, dat is waar we als maatschappij meer naartoe mogen bewegen. Het verouderde beeld van hard zwoegen, doorzetten en diploma’s halen is volgens mij niet meer van nu. We vallen bij bosjes om omdat we geen grenzen meer kennen en altijd maar bezig zijn met vanalles en nog wat. Gevoel, emoties, spiritualiteit, geen tijd voor en overbodig lijkt de maatschappelijke standaard.
Een wereld waarin we weer moeiteloos mens mogen zijn, die wereld ligt aan onze voeten.
We zijn nog maar gedeeltelijk of helemaal niet meer verbonden met wie we zijn als mens. Ik denk dat het de bedoeling is dat we weer gaan erkennen dat we allemaal mens zijn, dat we allemaal best wel gevoelig zijn en verlangen naar vervulling en verbinding. Zullen we onze menselijkheid weer gaan erkennen, onze verantwoordelijkheid voor ons eigen geluk nemen, elkaar steunen en elkaar weer zien op zielsniveau? Een wereld waarin we weer moeiteloos mens mogen zijn, die wereld ligt aan onze voeten.
