Het is niet helemaal nieuw voor me. In een netwerkbijeenkomst gaf een spreekcoach het eens mee als waardevolle tip voor een goede pitch. En toch overvalt het me.
‘Ik sterf duizend doden’.
Paniek
In paniek kijk ik om me heen in mijn kantoor (tegelijkertijd de was-, -strijk en wat-al-niet-meer-kamer) en zie een ratjetoe aan spullen. Handdoeken, een vitrinekast met cd’s, mijn moodboard van de onlinestudie contentmarketing, boeken, kaartjes, lampjes, een moodboard over storytelling, er staat echt genoeg. Maar niets waarover ik in een handomdraai over kan ‘pitchen’. Althans, het lukt me niet om iets te verzinnen…..
Waarom gaat anderen dit altijd zo gemakkelijk af en sterf ik altijd duizend doden?
Besluiteloos kijk ik om me heen. Moet ik ik nu echt in een paar minuten tijd gaan bedenken, waarover ik iets ga vertellen? Waar is mijn aanlooptijd? Waarom gaat anderen dit altijd zo gemakkelijk af en sterf ik altijd duizend doden?
Als de tijd bijna voorbij is, zakt me de moed in de schoenen. Ik zie in mijn ooghoeken dat de rest alweer lang en breed in de Zoom-meeting voor de camera zit. Ik ijsbeer nog wat heen en weer, ga rusteloos zitten op mijn bureaustoel en opeens weet ik het. Op mijn bureau staat een blik. Of eigenlijk een spaarpot. Ik heb het ooit eens gekocht in een souvenirwinkel. Er staat een Volkswagenbusje op. Bulli is zijn naam.
Je weet wel, zo’n retro-gevalletje. Je ziet ze overal op kaartjes en andere hebbedingetjes. Nostalgie ten top, als je het mij vraagt. Ik vind het fabuleus karretje. Pas dook er eentje op hier in de buurt. Ik had net mijn fysiotherapeut verteld dat mijn wensenlijst bescheiden is, één uitzondering daargelaten. Namelijk dat ik ooit de trotse bezitter hoop te zijn van zo’n ‘Bulli’.
Toeval bestaat niet
Toen ik de praktijk verliet stond hij daar. Een eindje verderop. In volle glorie. Ik kon mijn ogen niet geloven. Compleet met bloemenbank, tafel en een piepklein keukentje. Te koop! Ik bedacht me geen moment en belde het nummer. Ik wilde hoe dan ook de prijs weten! Ook al wist ik natuurlijk stiekem wel dat ik dat helemaal niet zou kunnen betalen als startende ondernemer. Mijn vermoeden werd bevestigd. Dertigduizend euro maar liefst!
Terug op de wensen- en dromenlijst dus. Voor later. Als ik naar de spaarpot kijk, sta ik mezelf soms toe heel even die droom te dromen. ‘Bulli’ staat voor mij symbool voor vrijheid. Voor het pad dat ik mag gaan volgen nu ik gekozen heb voor het zelfstandig ondernemerschap. Voor de zoektocht naar mijn autonome zelf, naar wie ik wil zijn en voor de ontwikkeling die ik doormaak.
Op het blikje staat ‘Good things are ahead of you. Look forward to it. Enjoy the way to your destination. Think tall.’ En dat is wat ik doe. Met kleine stapjes, op weg naar iets groots.
Het verhaal van mijn leven beleven
Een van die goede dingen die ik in het verschiet heb, is de opleiding Chief Storyteller die ik dankzij een subsidietraject mag gaan volgen. Want, op een dag hoop ik behalve een goede storyteller, ook een goede storycoach te zijn en mensen te helpen op verhaal te komen, hen te helpen dat verhaal zodanig in perspectief te zetten, dat het lukt om weer stappen vooruit te maken. Zoals ik dat zelf ook heb gedaan. Het verhaal van mijn leven beleven.
Wie weet rijd ik dan voor met mijn eigen verhalenbus, mijn ‘Bulli’ en vraag ik mijn coachee ook iets mee te nemen, iets van persoonlijke waarde. Om het ijs te breken. Om kennis te maken, om op verhaal te komen.
Mijn pitch
Mijn pitch ging beter dan welke pitch ooit. Het straalde er vanaf. Ik stierf geen duizend doden! Ik vertelde een stukje van mezelf. Zonder moeite. Mijn verhaal sprak tot de verbeelding en er ontstond verbinding. Precies waar het bij verhalen om draait. Storytelling dus! Ik ben goed op weg. En nu ben ik benieuwd….welk voorwerp zou jij kiezen? En welk verhaal vertel je daarbij?
