Huilen is heerlijk

Huilen is heerlijk.

De nuchtere en bijna nooit huilende Bregje van 13 jaar geleden had niet gedacht dat ze dit nu zou schrijven:

Huilen is zo fijn. Even mijn tranen laat gaan.

Dat heb ik namelijk pas geleerd na mijn 26e. Toen ik voor het eerst tegen de lamp liep en mijn perfectionistische en rationaliserende beschermers niet meer voldoende waren.

Neem nou eens laatst.

Toen was ik boos. En teleurgesteld in iemand. Ook al had ik alle begrip voor de situatie van die ander. Ik had vanuit begrip kunnen reageren. Vanuit mijn hoofd. Daarmee zou ik mijn eigen gevoel aan de kant zetten en dat wil ik niet.

Dus ik probeerde even niet te reageren naar diegene. In plaats daarvan ben ik eerst gaan zitten. En mijn eigen verdriet van het niet gezien worden doorvoelen. Want anders gaat het vastzitten in mijn systeem. Dan krop ik het op.
En ga ik op den duur die ander vervelend vinden.

Het lucht op, dat huilen.
Ik voel me echt verbonden met mezelf.
En het kleine meisje in mij, dat niet altijd alle ruimte gehad heeft om haar gevoelens te uiten.

Daarna heb ik vanuit rust en mijn wijze, volwassen ik kunnen reageren.
En voel ik me meer verbonden met die ander.

Velen van ons hebben niet altijd erkenning gekregen voor onze eigen gevoelens.
Zo hebben we allemaal onze kwetsbaarheden of mini-trauma’s.
Die leiden tot patronen en emoties.

Je kunt hier vanaf komen.
Door er juist niet vanaf te willen.

Door er te zijn voor jezelf.
En dan vanzelf weer voor de ander.

Hoe ga jij om met jouw emoties?