Ik schrijf niet om tegen heilige huisjes aan te schoppen of om op tere zieltjes te trappen, maar omdat ik weet dat er meer is dan je druk maken over wat anderen willen of vinden. Echt. Dat is zo. Ons hele leven zijn we ons aan het aanpassen, over het algemeen willen we voldoen aan normen en waarden waarvan we denken dat ze heel belangrijk zijn. Iedereen doet dat, dus zal het wel goed zijn. Toch? En dat is nu net de clou. Want wat doe je als het niet strookt met wat jij wil? Of je er gewoonweg stikongelukkig van wordt? Dan denk je dat het aan jou ligt.
Maar… het leven is kort! Te kort om je druk te maken over wat anderen willen.
Maar neeeee. Echt niet, lief mens. Bijna het gros denkt anders, wil anders, voelt zeker wat anders. Maar we hebben vanaf ongeveer ons vierde levensjaar geleerd dat het beter is als we ons conformeren. Anders zijn we lastig. Wil er niemand met ons spelen. Krijgen we een standje van de juf. Had daarvoor onze moeder er alleen ‘last’ van omdat je niet mee ging in de groeicurve van het “consternatiebureau”, nu merkte je zelf het effect.
Terwijl het leven daarvoor helemaal goed was (voor het gros dan hè?!) en je gewoon kon zijn wie je was. Je ouders hielden van je. Je maakte je weinig druk en was gewoon lekker aan het spelen en aan het zijn.
Die ‘boze buitenwereld’ komt al snel en dan gaan we ver van onszelf af. We creëren een maatschappelijk gewenst Ikje. Die luistert naar de juf, want dan zijn we braaf en krijgen we een ‘goed’ voor gedrag op ons rapport. We hebben al gezien dat de juf niet blij is met die knul of dat meisje dat iets minder gevoelig is voor zijn of haar omgeving. Of juist heel gevoelig is en hier niet mee weet om te gaan. En alles daartussen in.
Maar… het leven is kort! Te kort om je druk te maken over wat anderen willen.
Ook goede cijfers blijken belangrijk te zijn. Killing voor een goede ontwikkeling van een kind. Waar de een ontzettend goed snapt wat rekenen is, kan de ander niks brouwen van die cijfertjes, maar die is wel weer goed in taal of de creatieve vakken of beweging. Maar je moet overal voldoende voor scoren. Anders is er iets mis. Moet je bijles. En extra werk. En zijn er gesprekken met bezorgde ouders en juffen.
Zo drijven we steeds verder weg van onszelf
En zo drijven we steeds verder weg van onszelf. Maakt het maatschappelijk gewenst Ikje overuren en schiet het voortdurend in de kramp omdat het niet strookt met die pure, lieve en zuivere kern van ons zijn. Daar waar we mee ter wereld zijn gekomen.
Die ziel, die ongelooflijk goed en puur is, komt hier maar in een koud bad terecht. Het doet me denken aan een oude comedy-film waarin de baby met de stem van Bruce Willis roept bij de geboorte; “Put me back in!” Daar waar het nog goed, warm en veilig was. En je gewoon bent.
Ik zie het leven als een on-going leerproces. Je bent ‘er’ nooit. Waar dat dan ook is. Er is volgens mij een plan. Een bedoeling. Dit is hoe ik er tegenaan kijk: je bent een ziel die incarneert om wat te leren en na je overlijden ga je verder als ziel. Heb je alles geleerd, dan keer je niet meer terug op deze aarde, maar blijf je daar. Wat ‘daar’ ook dan precies is.
En… het leven is kort! Leef voluit! Geniet ervan.
Ik heb ooit eens een meditatie gedaan in een groep, waar de energie zo groot en ‘hoog’ was dat ik een tipje van de sluier kreeg van ‘daar’. Heerlijk. Wat een apart besef dat alleen maar zijn. En toen moest ik terug. Dat was huilen geblazen.
Ik herinnerde me mijn ziel zijn. Hoe dat is, hoe dat voelt. Alle gedachten zijn er niet. Je bent. Punt. Meer is het niet. En dat is enorm fijn. Overweldigend fijn: wat ik zag, voelde en toch ook weer niet. Maar wil ik het vertalen naar nu en het jou duidelijk maken, dan heb ik er geen woorden voor. Ik voel het, vanbinnen. Ik ben dat, vanbinnen. Die ziel, die pure, lieve en zuivere ziel zit vanbinnen.
Heb je daar wat mooie (dikke) lagen omheen gemetseld, zoals iedereen waaronder ik, dan mogen daar wat lagen vanaf. Het is zelfs heel erg nodig. Want die sociaal gewenste Ik houdt het niet vol daaronder. Die is continu verwart en blijft in het hoofd maar in kringetjes ronddraaien. Blijft fysieke klachten hebben, want er gaat iets niet helemaal goed. Wat zeg ik: er gaat iets vreselijk fout!
Onze tijd hier op aarde is eindig. Wat ze je tegenwoordig ook proberen wijs te maken en welke kunstgrepen ze ook uitvoeren om je anders te laten geloven. Er zijn twee dingen zeker: je wordt geboren en je gaat dood. Hoe je jouw tijd daartussen invult en wat je doet, is aan jou.
Huh!? Even terug: aan mij?! Jazeker, het is aan jou!
Ga je leven volgens je ware Ik
Blijf je die sociaal gewenste Ik volhouden tegen beter weten in? Of pel je één voor één die lagen er af en ga je leven volgens je ware Ik? Die goed is, en puur en zuiver en vol liefde?
Want je weet dat je het toch nooit goed doet als je naar anderen luistert of jezelf vergelijkt. Dus kun je het maar beter één persoon naar de zin maken: jezelf. Leer oké met jezelf te zijn. Vraag je af wat je het liefste wilt als alles mogelijk is en doe dat. Want alles is mogelijk, wanneer je je mindset aanpast. Je overtuigingen die niet eens van jou zijn, maar van een maatschappij die angst voedt. Of van een vroegere leerkracht of in het slechtste geval van je ouders. Die ook weer ‘product’ zijn van hun ouders en omgeving/maatschappij.
Ga je het aan en leef je voor, voor je kinderen hoe het ook kan? Ja, eng. Ja, spannend. Ja, weerstand van jezelf en van anderen. Maar nodig. Voor jou. Voor je pure ziel. Die mag stralen van binnenuit zoals die dat nog nooit gedaan heeft.
En… het leven is kort! Leef voluit! Geniet ervan.
Sinds ik mijn eigen leven volgens mijn intuïtie en ideeën leid – en ja ik val nog wel eens terug, dat heet mens zijn – is alles zoveel mooier, zit ik in die flow en weet ik wat ik moet doen als die flow er opeens even niet blijkt te zijn. Hardnekkige overtuigingen ga ik aan, weet ik te killen en dat werkt bij mij door van me af te praten met fijne mensen, door coaching, schrijven en tekenen. Ik heb beseft dat dat leerproces ook rust geeft. Morgen weet ik weer meer dan vandaag en alles is goed.
Mensen die oud zijn, hebben meestal geen spijt dat ze te veel tijd hebben doorgebracht met hun geliefden of dat ze alles uit het leven en uit zichzelf hebben gehaald wat er in zat. Ze hebben wel spijt dat ze te veel hebben gedaan wat (ze dachten dat) anderen van hen verwachtten of wilden. Dat ze bang waren om hun dromen te volgen. Of dat ze te veel gewerkt hebben voor ‘later of ooit’.
Het leven is kort, dus wat doe je er mee?
Dank je wel Esther, ik zit momenteel midden in dat proces. Het is verwarrend en met vallen en opstaan. Maar ondertussen ook heerlijk, want er gebeuren wonderlijke dingen.
Alles resoneert bij me wat je schrijft. Er is geen weg meer terug voor mij.
Fijne dag
Wat lief dat je een berichtje stuurt Miranda! 🙂
Mooi dat het resoneert en dat je nu op het voor jou juiste pad bent, altijd vooruit..
Wil je dat ik eens met je meekijk welke kleuren je verder kunnen ondersteunen, dan kan dat uiteraard.
Fijne dag, Esther