Heel gezonde opvattingen, meende ik. Ook ik heb altijd enorm hard gewerkt. Al vond ik dat het reuze meeviel. Ik zat toch ook regelmatig voor de tv? Zo hard werk je dan dus niet, er is nog tijd over. Dat was althans hoe ik dacht. Ik geef een klein inkijkje in mijn leven van toen. Het was in mijn ogen nooit genoeg, want ik wilde nog zoveel. En dat ik moe was, ach, ik moest niet zo zeuren. Dan moest ik maar beter eten (ik lust heel weinig groenten), dan was mijn energie niet zo’n probleem. Dat deed ik niet, dus niet zeuren.
Inkijkje
We gaan naar mijn 19e. Naast mijn baan van 25 uur per week had ik een eigen zaak en deed ik vrijwilligerswerk. Ook waren er andere verplichtingen. Maar dat stelde allemaal niet zoveel voor, toch? Ik werkte immers maar 25 uur per week en mijn winkel was maar drie dagen in de week open. Waar mijn moeder ook nog een deel van de tijd van voor haar rekening nam. En onze (grote) bruiloft organiseren, dat deed ik er gewoon even bij. Moe was ik wel. Enorm moe. En plezier had ik er ook allang niet meer in.
Op een dag vroeg een vriendin of het me allemaal nog wel waard was. Wat een eyeopener was dat. Nee, dat was het eigenlijk niet. En dus stopte ik met bijna alles. Mijn baan ging door, de bruiloft ook. Op een paar kleine dingen na stopte ik met al het andere. Moeilijk? Nee, eigenlijk helemaal niet. Het was een opluchting. Ik zou niets meer doen naast mijn werk, rust was het devies.
We skippen een paar jaar. Een gezin met twee jonge kinderen, een parttime baan, nieuw vrijwilligerswerk – nog vele malen intensiever, maar ook bevredigender -, een pittige studie en nog een aantal andere dingen. Ik ben zó moe, dat ik alleen maar huil en veel fouten maak. Dus ik controleer alles wat ik doe dertig keer. Ik kan me moeilijk tot werk zetten en zoek mijn uitvlucht in domme computerspelletjes om tijd te rekken. Maar hé, ik wil toch zo nodig bewijzen dat ik het kan? Dan kan ik niet nu al instorten. Toch gaat het niet meer. Echt niet.
Ik ben hiervoor nooit naar de huisarts geweest, dus een diagnose is er nooit gesteld. Alleen: als ik op de bank zat en bedacht dat ik iets van zolder moest halen, wist ik niet hoe ik die twee trappen op moest lopen. Grote kans dat het een dikke vette burn-out was.
Nieuw inzicht
Inmiddels ben ik bijna veertig. Ik heb een gelukkig huwelijk, twee prachtige meiden, een geweldige vriendenkring en onze nieuwe woning is ook heerlijk. Ook heb ik een goed lopend bedrijf. Ik ben dankbaar dat dit gelukt is. Toch is het niet zonder keerzijde.
Ik ben al een paar jaar in therapie. De laatste maanden gaat het over het goed voor mezelf zorgen. Ik ga al mijn hele leven over mijn eigen grenzen. Mijn lichaam geeft al jaren aan dat het niet meer gaat. Het ‘niet aanstellen’ en ‘gewoon doorgaan’ is helemaal niet zo gezond.
Ik werk nog steeds hard. Het verschil is dat ik het langzaam in begin te zien en ook voor het eerst hardop durf te zeggen. Makkelijk is dat niet. Helemaal niet. Want ook dit is weer hard werken. Maar nu voor het beste doel ooit. Niet voor mijn ambitie, niet voor mijn omgeving, maar voor mijzelf en mijn lichaam. Om eindelijk vol energie te zijn en vooral ook pijnloos.
Herkenbaar
Misschien vraag je je af waarom ik dit deel. Dat doe ik, omdat ik zeker weet dat er veel mensen zijn als ik. Die wil ik behoeden voor de fouten die ik zelf maakte. Maar ook voor mensen met een andere instelling kan mijn verhaal heel inspirerend zijn. Mijn verhaal gaat over persoonlijke ontwikkeling en innerlijke groei, naast het hebben van een down-to-earth bedrijf. Feem is daarom het perfecte platform voor dit verhaal. De komende tijd zal ik meer delen over mijn traject. Want het is nog niet klaar. Nog lange niet…
Wauw. Alsof ik mijn eigen verhaal lees. De honderd dingen tegelijkertijd doen (want vrouwen kunnen dat…onzin!); Het ontwijkgedrag in spelletjes (noem ze, ik ken ze); En je dan ineens jankend in bad vinden met het idee dat je er nooit meer uit kunt komen. Maar ook ik kwam er uit Joyce. Net als jij. Ook al is het een lange weg. En dat is inderdaad het échte harde werken. Dat is ware kracht 😉 Dank voor het delen.
Lief Imke! Fijn dat het zo herkenbaar is. En tegelijk ook weer helemaal niet fijn, je begrijpt vast wat ik bedoel. Bedankt voor je reactie! Dat geeft moed voor een vervolg 😉.
[…] hier mijn vorige […]