De afgelopen weken heb ik meerdere gesprekken gehad met vrienden over mijn bedrijf en wat ik daarmee wil bereiken. Het is echt fijn om op een ontspannen wijze te sparren en mijn ideeën door de ogen van anderen te bekijken. Ik merk dan ook snel waar ik al sterk sta en waar nog niet, aan de hand van de hoeveelheid uitleg die ik nodig heb. Hoe meer woorden en voorbeelden, hoe vaag het nog voor mij – en dus ook voor de ander – is. Handige gesprekken dus. Gesprekken die veelal resulteren in een discussie over het medium dat ik toepas. De Tarot.
Mijn vrienden willen misschien geen oordeel hebben, maar dat hebben ze wel en ze verpakken het als uiting van zorg. “Ben je niet bang dat mensen het verkeerde beeld van je krijgen?” of “Tarot is heel zweverig en wat jij wilt doen klinkt juist heel concreet. Gaat dat niet bijten?”
“Mijn vrienden verpakken hun oordeel als uiting van zorg”
Tja. Tarot heeft een stigma. Eigenlijk wel meer dan één. Ik noem er een paar:
- Tarot is wanneer een zigeunerin in een gekleurde jurk met belletjes, veel sieraden en zwart omrande ogen met kaarten de toekomst voorspelt.
- Als je aan Tarot doet, dan ben je een heks.
- Tarot is des duivels en duister, want je praat met geesten.
- Tarot is volksverlakkerij.
- Tarot is heel gecompliceerd met heel veel definities en ingewikkelde patronen en vergt een langdurige studie.
- Tarot is vaag en zweverig en levert algemene, multi-interpreteerbare antwoorden en niets concreets.
Al die vrienden willen wel graag dat ik kaarten voor ze leg. Toch zit tegelijkertijd dat oordeel zo diep, dat ze zich niet kunnen weerhouden van opmerkingen over hekserij en betovering.
Wat ik lastig vind hieraan, is mijn eigen gedrag in deze verhouding. Ik geloof niet in bovengenoemde vooroordelen. Ik wil Tarot zelfs heel anders inzetten. Los van het vraag- en antwoordspel met allerlei legpatronen. En dus vraag ik me af: moet ik me verdedigen op die momenten? Of moet ik misschien om het woord Tarot heen werken in mijn blogs en posts? Het anders noemen? Zit ik vast aan de stigma’s van Tarot? En kan ik dan wel de doelen halen die ik mezelf en mijn bedrijf stel?
Gelukkig maak ik gebruik van een medium waarmee ik al deze gedachten uit mijn hoofd en voor mij op tafel kan plaatsen. Zo kan ik ze van een afstand rustig observeren. Ik kies ervoor om mijn gedachten te verbeelden met de Grote Arcana Duivel. Eenvoudigweg, omdat deze kaart mensen geketend aan iets naars toont. Wat eerst opvalt is hoe de Duivel je een halt lijkt toe te roepen met zijn hand. ‘Stop! Je kunt niet verder. Je zit ergens aan vast.’ Wat mooi is, want dit voorkomt dat je blijft doordenderen met die ketting om je nek, waardoor je misschien wel in een verstikkende situatie terecht komt. Ik maak hieruit op dat de gesprekken en ervaringen met mijn vrienden precies die bedoeling hadden. Om mij aan het denken te zetten over waar ik aan vast zit, opdat ik bewuste stappen kan maken.
“Die gesprekken waren er om mij aan het denken te zetten over waar ik aan vast zit”
Dus waar zit ik aan vast? De personen op de kaart zitten vast aan wat een zware, ijzeren ketting lijkt. Echter, de lus is groot genoeg om de ketting af te doen. Ze hoeven er niet aan vast te zitten. In mijn situatie bestaat de ketting uit de stigma rondom Tarot. Het is goed dat ik me bewust ben van deze vooroordelen, maar ik hoef ze niet als een zware last mee te dragen of me er door tegen te laten houden.
Toch voelt het niet als voldoende om het hierbij te laten. Slechts ‘bewust’ te zijn en vervolgens door te gaan. Ik hoef de ketting niet te dragen, maar moet er wel iets mee (vind ik). Terug naar de gesprekken die aanleiding waren voor dit relaas.
Vooroordelen komen met name voort uit onwetendheid. Mijn vrienden hebben vrijwel geen idee van wat Tarot is. Zij baseren hun mening op wat ze halen uit films, boeken en tv. Een groot deel daarvan is fantasie. Ik besef me nu ook dat ik heb bijgedragen aan dit fantasiebeeld, door mijn wijze van introduceren van Tarot. Dat deed ik namelijk door middel van een standaard lezing. Dus niet op de wijze waarop ik de kaarten eigenlijk wil gebruiken. En het stigma van vraag/antwoord en voorspellen heb ik daarmee onbedoeld bevestigd.
“Ik hoef die ketting niet te dragen, maar moet er wel iets mee”
Ik hoef de zware ketting niet te dragen, maar ik hoef het ook niet te laten liggen voor de volgende. Ik kan allereerst mijn manier van introductie aanpassen door niet een duiding uit te voeren, maar juist in gesprek te gaan over een kaart. En ik kan in mijn blogs en op mijn site meer schrijven over wat Tarot nu eigenlijk is (volgens mij).
Ondernemerschap kan je soms voor onvoorziene keuzes stellen. Maar niets is zonder reden. Waar denk jij aan vast te zitten? En wat is de eigenlijke betekenis van jouw ketting?