FEEM heeft een enorme grootsheid in zich. And that scares the shit out of me.

Het is half maart en ik lig ziek op bed, coronaloos maar met kloppend hoofd, stijve spieren en pijnlijke keel. Na drie dagen besluit ik dat ik beter ben. Even het snot eruit rennen. Even een stukje hardlopen. Op dat moment leek het een goed idee. Daarna gewoon aan de slag en ’s avonds nog een online bijeenkomst met alle redactieleden. Maar die nacht kreeg ik de boodschap nog duidelijker te voelen. ‘JE-BENT-ZIEK-BLIJF-IN-BED’ schreeuwde mijn pijnlijke hoofd, zoute zweetdruppels en dikke keel tegen me.

De gewone griep bestaat blijkbaar ook nog. Ik ben gewoon even ziek. Punt. Kan gebeuren. Op zich niet zo heel bijzonder. Toch kijk ik altijd graag ook een stapje verder.

De onderliggende boodschap

Hoe kan het dan ik ziek op bed lig? Hoofdpijn, keelpijn, maar vooral: ik kan niet meer vooruit. Wat is de onderliggende boodschap?

In eerste instantie dacht ik dat ik misschien toch te hard had gewerkt de maanden ervoor. Dat lag het meest voor de hand. In drie maanden tijd heb ik FEEM Magazine opgericht. Vanaf scratch. In die drie maanden is er enorm veel ontstaan: het idee, de naam, de huisstijl, 53 leden haakten aan, achttien redactieleden meldden zich aan, ik heb veertien rubrieken bedacht en uitgewerkt, meerdere experts gevonden die mee willen werken, de hele website gebouwd, verdienmodel gecreëerd, en nog veel meer.

Het voelt alsof er met één zaadje in topsnelheid een compleet bloemenveld is ontstaan. Niks ‘eerst zaaien, dan oogsten’ en ‘geef het tijd’. Ik heb één zaadje gepland en BAM de volgende dag staat dat complete, prachtige bloemenveld er al.

Op de dag dat we het magazine lanceerden – 8 maart 2021 – stonden er tientallen artikelen klaar en konden de lezers meteen veel inspiratie opdoen. En dat werd volop gedaan. Er waren ruim 3.300 lezers in de eerste week.

Wauw. Wat een droomstart.

Die drie maanden waren ongelofelijk. Ik heb enorm veel voor elkaar gekregen, samen met iedereen in het team en de aangesloten bedrijven. Alles vanuit flow. Niks voelde geforceerd. Alle ideeen zijn vanzelf ontstaan, vanuit inspiratie. Zodra ik die inspiratie voelde, zette ik het vanuit mijn creatiekracht de wereld in. Het was een magische reis en ik ben enorm dankbaar voor de mensen die tijdens die reis zijn aangehaakt en met me mee op ontdekkingstocht gaan. Al voordat de naam bekend was, voordat er ook maar één artikel was geschreven, gaven ze me het vertrouwen en zeiden ze ‘ja’. Het merendeel van deze mensen kende ik daarvoor nog helemaal niet. Dat vertrouwen gaf me vleugels. Ik voelde vertrouwen en kreeg ook ruimte om fouten te maken.

Voel je het als je dit leest? De snelheid, de energie, de kracht die erin zit? Het momentum. Dat is exact hoe die eerste drie maanden waren. Tomeloze energie. Ik vloog. Maar na de lancering kon ik elke dag een stukje minder hoog vliegen. Totdat mijn vleugels helemaal niet meer wilden en ik dus 10 dagen ziek in bed belandde.

De grootsheid van FEEM

Was het allemaal wel vanuit die heerlijke flow? Ik dwing mezelf om me die spiegel voor te houden. Heb ik mezelf misschien toch teveel gepusht? Onbewust teveel stress in mijn lijf toegelaten? Is dat de reden waarom het momentum plotseling leek op te lossen in het niets?

Nee. Ik heb het van alle kanten bekeken, maar dat was niet de reden. Ik had mezelf geen druk opgelegd, geen hoge lat gecreëerd. Ik genoot juist van de ontdekkingsreis. Het bloemenveld is daadwerkelijk ontstaan vanuit inspiratie.

Stil in mijn bed werd het me steeds duidelijker wat er wel aan de hand was.

Mijn ambities ‘scare the shit out of me‘. FEEM heeft een enorme grootsheid in zich. Ze daagt me uit aan alle kanten. Een grenzeloze potentie die ik heel sterk voel ook al weet ik nog niet exact waar het naartoe gaat. In mijn comfortzone blijven is geen optie. Groeien is de enige mogelijkheid.

Wat als ik de lezers teleurstel en de artikelen niet die inspiratie bieden die ik voor ogen heb?

Vanaf het moment dat het magazine werkelijkheid werd en het zichtbaar werd voor iedereen om te zien en te bekijken, kroop er beetje bij beetje spanning in mijn lijf. In het begin had ik het niet meteen door. Alleen door heel eerlijk naar mijn gevoel te luisteren, kon ik er woorden aan geven. Bang om te falen. Bang om niet genoeg te zijn.

Wat als ik de lezers teleurstel en de artikelen niet die inspiratie bieden die ik voor ogen heb?
Wat als ik de leden teleurstel en niet de waarde kan bieden die ik voor ogen heb?
Wat als ik de teamleden teleurstel en ik niet mijn beloftes kan waarmaken?
Wat als ik FEEM teleurstel en het mij niet lukt om de potentie die erin zit eruit te halen? Wat als ik het verkloot? Wat als de beslissingen die ik maak niet de juiste zijn en daardoor alles als een kaartenhuis in elkaar stort? FEEM heeft de potentie om een verschil te maken voor veel vrouwelijke ondernemers.

What if I fuck it up?

De door mezelf opgelegde verantwoordelijkheid werd groter en groter. Het werd steeds zwaarder op mijn schouders en het gewicht zorgde ervoor dat is steeds minder hoog en en minder snel kon vliegen. Totdat het me helemaal tot stilstand had gebracht.

Even – een fractie van een seconde – vroeg ik me af of ik wel de juiste persoon ben om FEEM te leiden. Al die vragen en beslissingen die elke dag gemaakt moeten worden. Hoor ik niet precies te weten wat ik moet doen, wat de juiste beslissingen zijn? Maar dat weet ik niet altijd. Het geeft me soms een onzeker gevoel. Het enige wat ik heb is mijn innerlijke kompas en vertrouwen.

Sprong in het diepe

Het durven stellen van die vraag, maakte dat er een enorme kracht vrij kwam. Plotseling realiseerde ik me: dit is juist waar het om gaat. Voor ons allemaal. Dit is juist de hele essentie van het ondernemerschap en van FEEM Magazine. Ik heb een enorme sprong in het diepe genomen. Dat is spannend en eng en exact de kern waar het om draait. Dit is de kern van FEEM Magazine.

Dat is beangstigend. Dat is spannend. Some rete-eng.

Ik wil met de FEEM mensen supporten en inspireren om hun eigen innerlijke kompas te volgen, om te voelen wat ze tegenhoudt en door te gaan als het spannend wordt. Om in het diepe te springen, ‘to take a leap of faith‘. Die sprong in het diepe is een sprong naar vertrouwen, een sprong in een vallei van ‘niet weten’. En ja, dat is beangstigend. Dat is spannend. Some rete-eng. Dat is juist het mooie eraan, want zonder die sprong in het diepe weten we niet hoe het zou kunnen zijn. Zonder die sprong, weten we niet waartoe we in staat zijn, welke potentie we nog in ons hebben. Door die sprong te nemen en alle angst te voelen die erbij hoort, komen we erachter wat voor moois er mogelijk is. Dat is de enige manier om erachter te komen en volop te leven. Dit is de magie van het ondernemerschap. Dat is de ontdekkingstocht.

Ontdekkingstocht

Het is goed om tijdens die tocht regelmatig even stil te staan om te checken wat je innerlijke kompas je te vertellen heeft. Dat heb ik gedaan. En nu kan ik niet wachten om die tocht te vervolgen. Het is een tocht die ik samen loop met veel andere vrouwelijke ondernemers om me heen. We supporten elkaar, dragen elkaar als onze eigen vleugels even haperen en vliegen samen verder.

Op dat moment voel ik weer heel sterk: ik ben absoluut de juiste persoon om FEEM te leiden. Juist doordat ik me die vraag af en toe stel. It makes me human.

We hoeven niet perfect te zijn. Sterker nog: ik realiseer me dat ik helemaal niet perfect wil zijn. Er zit schoonheid in imperfectie. En zit kracht in het niet-weten. Die schoonheid en die kracht wil ik juist kunnen voelen. It makes me feel alive. 

Ik voel de waarheid in de woorden van Brené Brown uit haar boek, de kracht van kwetsbaarheid: “Bezield leven betekent leven vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent. Het betekent dat je moed, compassie en verbondenheid een belangrijke plek toekent in je leven, waardoor je ’s ochtends bij het wakker worden denkt: Wat ik vandaag ook doe of laat, ik ben genoeg. En het betekent dat je ’s avonds bij het naar bed gaan denkt: Nee, ik ben niet perfect. Ik ben kwetsbaar en soms bang, maar dat verandert niets aan het feit dat ik ook moedig ben en het waard ben om liefde te ontvangen en erbij te horen.”

Dit artikel gaat wat mij betreft de essentie van succesvol ondernemerschap. Je komt niet aan ‘de top’ zonder tegenslag of weerstand. Soms twijfel je even, voel je het even niet meer of loopt het om andere redenen even niet zo lekker. Dat hoort erbij. Iedereen die zichzelf uitdaagt om het maximale uit het leven te halen, ervaart dit. Wil je naar de top van je eigen kunnen, dan is dat onvermijdelijk. Het is juist krachtig om daar even bij stil te staan. Niet wegdrukken, negeren of niet opmerken. Voel het. Beleef het. Je zult door angsten heen moeten breken om te kunnen groeien.

Ik voel de zwaarte van de verantwoordelijkheid van me afglijden. Er ontstaat ruimte voor lichtheid, speelsheid en plezier. Na die waardevolle momenten van diepe reflectie ga ik weer verder op mijn mooie reis. Ik ben nieuwsgierig wat ik onderweg ga ontdekken. Welke pieken ga ik zien? Welke dalen ga ik tegenkomen? Hoe uitzonderlijk zullen de uitzichten zijn? Welke mensen ga ik ontmoeten? Daar heb ik zin in. Ik spring. Hoog. Sla mijn vleugels nog verder uit. Op naar het volgende level. Vlieg je mee?