Boekbespreking

Éven dit, éven dat

Leestijd: 3 minuten

Éven dit, éven dat. Vaak zijn het kleine dingen die je doet. Bijna ongemerkt. En waarschijnlijk gehaast. Ik vond jarenlang dat het reuze meeviel. Sterker nog: niet aanstellen en doorgaan. Kom op, gewoon een tandje bij zetten.

“Vaak zijn het de kleine dingen die je doet. Bijna ongemerkt.”

Tot een specifieke dinsdag enkele maanden geleden. Ik had een drukke ochtend gehad en was moe. Ik zat bij de psycholoog in de stoel. Zij vroeg wat ik daar dan aan ging doen. “Nou, hoezo? Ik zal vanavond proberen wat eerder naar bed te gaan.” Ze vroeg naar mijn planning voor de rest van de dag. Ik zag haar schrikken, terwijl ik nog maar halverwege mijn lijstje was. Ze was best wel streng kan ik je zeggen. Dit was niet normaal en zeker niet gezond. En zeker niet gezien de staat waarin mijn lichaam verkeerde. Ze zei: “Je werkt ver boven je belastbaarheid. Je lichaam geeft aan dat ’t het niet meer trekt en wat doe jij? Je stoomt gewoon door. Vergelijk het met een klein meisje dat aangeeft dat ze moe is. Jij trekt haar gewoon aan haar handje mee en schreeuwt: stel je niet zo aan, loop eens door.” Poeh. Dat kwam aan. En hard ook. En dat terwijl er een grote verbouwing én een verhuizing voor de deur stond. Oeps.

“Mijn lichaam gaf aan dat ’t het niet meer trok en ik stoomde gewoon door”

Daarna hield ik op haar verzoek schemaatjes bij van wat ik deed op een dag. Daar schrok ik nog veel meer van. Oei. Waar ik jarenlang tegen mezelf zei dat ik me niet zo aan moest stellen en best meer kon doen, zag ik nu zwart op wit staan wat ik zoal deed op een dag. Poeh. Ik werd al moe als ik ernaar keek.

Ik leerde ook naar mijn lijf te luisteren en moest de pijn een cijfer geven. Naast het schemaatje van wat ik deed, hiel ik ook lijstjes bij waarop stond wat ik deed en hoe ik me voelde. Weet je wat bleek? De pijn die ik voelde stond rechtstreeks in verbinding met wat ik deed. Was ik echt druk, bleek de pijn niet te harden. Deed ik het rustiger aan had ik wel een basispijn, maar bleek het een stuk beter vol te houden.

Nu zijn we een paar maanden verder. Het was (en deels is) vallen en opstaan. Plannen en om hulp vragen. Rust nemen en schrappen wat niet nodig is. Ik wil nog steeds eigenlijk meer dan wat lichamelijk kan. En dus is het belangrijk om heel scherp te blijven. Pijn heb ik nog wel, maar het is veel en veel minder. En op steeds meer dagen is het niet zozeer pijn, maar meer stijfheid. Wauw, wat een winst.

“Dit is echt niet zweverig, dit is zelfzorg”

Begrijp me niet verkeerd: ik weet dat er veel mensen zijn die pijn hebben of andere lichamelijke problemen en ik ben wel de laatste die zal zeggen dat het ligt aan wat je doet. Wel wil ik met dit artikel je ogen openen. Sta eens wat vaker stil bij wat je doet. Hoe vol is je hoofd, hoe druk je dag, hoe voelt je lijf? Hoe is de connectie tussen je hoofd en lijf?

Tot enkele maanden geleden was ik er nooit mee bezig. Veel te zweverig. Wat een onzin. Dat is echt niet zweverig, dat is zelfzorg. Dus: hoe voel jij je? Hoe voel je je echt? En zijn er dingen die jij kunt veranderen om je beter te voelen? Sta hier even bij stil. Dat gun ik je. En mijzelf intussen ook.

Lees hier mijn vorige artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Meer van dit

MEEST BEKEKEN

Het beste van FEEM wekelijks in je mail?