Hoe ik omging met een boze buurvrouw

Afgelopen weekend had ik een stevige discussie met mijn buurvrouw. Deze eindigde abrupt waarbij de buurvrouw boos wegliep. Er was vanaf dat moment geen mogelijkheid meer om het gesprek voor te zetten. En nu, een paar dagen later is er nog altijd een radio stilte. Daarbij beweerde zij dat ik iets had gezegd wat niet waar was (volgens mijn waarheid dan).

Het betrof een situatie die totaal onverwacht kwam voor mij. Een goede burenrelatie werd op dat moment ineens verbroken. Voor deze discussie hadden we een goed contact. We hielpen elkaar en stonden open voor elkaars mening en achtergrond. En nu was dat ineens klaar.

”De situatie kwam totaal onverwacht voor mij.”

Wat was er gebeurd? Waarom eindigde dit gesprek met ruzie? Wat had ik gezegd?
Allemaal vragen die zich richten op mijn gedachten en gedrag. En dat leverde een toename van spanning en agitatie op. Dit voelde ik in mijn lichaam. In eerste instantie merkte ik dit op en voedde het mijn onbegrip en boosheid naar de buurvrouw.

Een dag later fietste ik naar mijn werk. Ik fiets dan altijd door een mooi natuurgebied. Normaal gesproken heb ik een koptelefoon op met muziek. Om de een of andere reden voelde ik de behoefte om deze keer de muziek uit te zetten en te luisteren naar de natuur. De vogels, de wind en het ruisen van de bomen. Toen ik me op mijn ademhaling richtte, ervoer ik iets moois:  rust, ontspanning en liefde in mijn lichaam. De situatie die ik eerder beschreef kwam terug en ik voelde compassie voor mezelf en de buurvrouw!

”Ik ervoer rust, ontspanning en liefde in mijn lichaam.”

Terwijl ik verder fietste naar mijn werk, besloot ik om deze situatie op te schrijven. Ik beschrijf deze stappen nu als afsluiting van een proces. Een proces waarbij ik me met behulp van mijn eigen lichaam heb mogen verbinden met de natuur om me heen. En hiermee kon ik mijn fysieke en mentale onrust verminderen, met mildheid naar de situatie kijken en compassie voelen. En dat is genoeg voor nu.