Ik reed net 1,5 uur heen in de file en terug voor een coachingsessie van 1,5 uur.
Heel veel mensen hebben dat er meteen niet voor over. ‘Dromen durven doen’ is dan slechts een zin, geen levenswijze. Ik voelde dat deze persoon me zo ontzettend zou kunnen helpen, dus ik vroeg mezelf: Hoe zou het wél kunnen?
Toen ik nog geen rijbewijs nog auto had, reisde ik rustig 4 uur lang met slecht op elkaar aansluitend OV door heel Nederland bepakt en bezakt naar een retraite. Gesproken over ‘dromen durven doen’. Dit was een combi van alle drie!
Dromen durven doen in de praktijk
Ik heb werk afgeslagen, ben minder uren gaan maken en heb mij op een gegeven moment een functie terug laten zetten om aan mezelf te kunnen werken.
Ik heb duizenden euro’s uitgegeven aan therapie, coaching en retraites.
Ik leende geld om naar Peru te gaan om 10 dagen in een hutje in de jungle een ‘Dieta’ te volgen afgelopen voorjaar. Nogmaals: dit was dromen, durven, doen in de praktijk.
Allemaal bewuste keuzes. Geen enkele lichtvaardig besloten. Maar heel vaak kon ik het niet goed beredeneren. Het was een gevoel – een weten – dat ik daar had te zijn.
Af en toe een misser: toch geen klik of verkeerde onderwerp voor dat moment.
Maar meestal leerde ik ook veel van de missers.
Elke sessie droeg bij aan mijn kwaliteit van leven.
Elke deep dive die ik maakte in mijzelf en in mijn patronen – waar ik soms weken van slag was – betaalde zich uiteindelijk uit in meer helderheid, energie en plezier.
Elke beslissing joeg mij de stuipen op mijn lijf.
Elke stap die ik nam deed alle overlevingssystemen in mijn lichaam op tilt slaan.
Ik heb zo vaak gedacht:
“Dit kan niet.
Dit is niet voor mij weggelegd.
Ik kan het geld niet missen.
Ik ben het niet waard.
Dit is een te grote belasting voor anderen.”
Dromen durven doen was dan een ver-van-mijn-bed-show.
Ik dacht dat ik de rest van mijn leven zou moeten doormodderen.
Ik dacht niet dat ik me anders kon voelen dan angstig, depressief en in de overlevingsstand.
Maar:
Ik was 15 en besloot hulp te zoeken ipv me ongelukkiger voelen.
Ik was 21, nam antidepressiva en besloot te stoppen met die moeilijke studie.
Ik was 24 en besloot in therapie te gaan.
Ik was 27 en besloot dat ik ook nu gelukkig mocht zijn ipv straks.
Ik was 32 en besloot naar een retraite voor vrouwen te gaan. Velen volgden.
Ik was 33 en werkte voor het eerst met plantmedicijn, want dat riep.
Ik was 35 en besloot me volledig te richten op coaching.
Ik was 39,5 en liet alle ideeën over hoe mijn leven zou moeten zijn los.
Hoe ik dat deed?
Ik stelde mezelf die ene vraag:
Hoe zou het wél kunnen?
Deze vraag zorgde ervoor dat ik wel durfde te dromen. Dromen durven doen werd zo een leidraad in mijn leven.
Ik ging praten over mijn verlangens en vroeg mensen mee te denken.
Ik vertelde hoe fijn het me leek, hoe nieuwsgierig ik was, hoe erg ik voelde dat ik daar had te zijn.
En opeens was daar aanmoediging, herkenning, meedenken en steun.
Ik moest het alsnog zelf doen, maar ik was niet langer alleen.
Ik heb doodsangsten uitgestaan bij het alsnog doorvoelen van alle weggestopte emoties.
Ik stierf duizend doden bij het aankijken van mijn angsten.
En nog eens drieduizend bij het aankijken van mijn talenten.
Het was en is hard werken om al die liefde te kunnen ontvangen.
Misschien denk je nu: “Ja, jij hebt makkelijk praten zonder ‘dit’ of ‘dat’.”
En toch:
Als je jezelf vraagt: Hoe zou het wél kunnen?
Wat komt er dan in je op?
Hoeveel liefde en aandacht van jezelf ben jij waard?
Wat als je eens gaat kijken hoe je dat ook aan jezelf kan geven ipv alleen aan de mensen om je heen?
Je zal zien dat je opeens wegen ziet die er eerst niet leken te zijn.
Dat je oog op dat ene artikel valt waarin de oplossing wordt beschreven voor jou.
En dan zul je zien dat er mensen zijn die met je mee willen dromen, die met originele oplossingen komen, die heel graag iets voor je doen.
Je bent oneindig veel liefde en zorg en aandacht waard, net als ieder ander.
Hoe zou je dat wel kunnen ontvangen?
Dromen, durven, doen.
