Als jonge dertiger zit je in zo’n vreemde leeftijdscategorie. De een gaat trouwen, de ander gaat nog ieder weekend uit en de rest is druk met het krijgen van kinderen. Nu weet ik zelf niet goed in welke categorie ik val, maar er is wel iets opvallends gaande.
Er zijn best veel mensen die vragen wanneer ik aan kinderen begin. Op de meest bizarre momenten; drukke verjaardagen, tijdens sollicitatie gesprekken, bij de koffieautomaat of de lunch. En hoewel ik best een kinderwens heb, realiseren mensen zich niet hoe persoonlijk die vraag eigenlijk is.
“Het is écht geen vraag voor bij de slagroomtaart met lauwe huiswijn.”
In mijn eigen kringetje zijn er meiden die meteen zwanger zijn, nooit zwanger willen worden, het verlangen hebben maar het niet kunnen, het kindje steeds verliezen, jarenlange IVF trajecten ondergaan en hormoonbehandelingen of een variant er tussen. “Ben je al zwanger?, “Proberen jullie al?”, “Is het niet tijd voor een tweede?”, “Wil je geen kind, ah dat is maar een fase.”
Het is écht geen vraag voor bij de slagroomtaart met lauwe huiswijn…
In een verjaardagskringetje bij tante Cor. Ook merk ik dat vriendinnen met een kinderwens zich steeds meer afvragen of het niet heel egoïstisch is om in tijden als dit een kind te willen grootbrengen. Het onderwerp fascineert mij, ben er zelf nog niet uit… Maar ik zal mij zelf dan wel melden.
Goed?
