De confrontatie aangaan na een deuk in je zelfvertrouwen

Wat als meer mensen ontdekken dat ik het niet kan? Dat is het eerste wat in mijn hoofd rondging, toen ik afgelopen week een mailtje binnenkreeg van een klant die niet akkoord was met hoe ik mijn tijd besteedde. Ik deed ‘er te lang over’ en ‘had als expert beter moeten weten’.

Deze mail zorgde ervoor dat al mijn onzekerheden werden bevestigd: ‘Zie je wel, je kan het niet. Logisch dat je geen vertrouwen hebt in jezelf. Ik weet zeker dat er nu meer mensen achter gaan komen dat ik het niet kan.’ Echt, het imposter syndrome is geen grap. Want haar opmerking gaf een gigantische deuk in mijn zelfvertrouwen. Maar waren de kritieken oprecht?

“Het imposter syndrome is geen grap..”

Waarom zorgde deze opmerking ervoor dat ik voor een seconde niet meer in mezelf geloofde? Want alles gaat goed. Er komen hele toffe opdrachten op mijn pad. Fijne opdrachtgevers met mooie verhalen. Ik weet dat ik op het juiste pad zit. Waarom probeert iemand mij daar dan van af te duwen?

Ik heb veel vertrouwen in anderen. In de mensen om mij heen, in mijn opdrachtgevers. Daardoor weet ik van mezelf dat ik soms té aardig bent. Tenminste, voor anderen. Niet voor mezelf.

Want ik ben hard voor mezelf. Kneiterhard. Ik weet dat ik veel liever mag zijn voor mezelf. Een beetje liever is al een stap in de goede richting. Hoe ik denk over mijn eigen kunnen, mijn werk, alles wat mij bezighoudt op een dag.

“Ik weet dat ik liever mag zijn voor mezelf”

Een beetje meer vertrouwen in mezelf is wat ik nodig heb. Eerder op de rem trappen wanneer een opdracht of opdrachtgever niet goed voelt. Ik mag mezelf vaker in bescherming nemen. Maar hoe ga ik meer in mezelf geloven? Wat heb ik nodig om dat te bereiken? Want als ik dit overwin, word ik dan een soort van unstoppable? Is geloven in jezelf de sleutel naar een gelukkig leven? Laat ik mij dan nooit meer door iets of iemand tegenhouden?

Op deze momenten komt het onzekere meisje in mij weer naar boven. Die niet in zichzelf gelooft en voor problemen wegloopt, in plaats van de confrontatie aan gaat. Juist daarom moet ik niet over mij heen laten lopen. Ik ben dat meisje van vroeger niet meer. Ik moet de confrontatie aangaan en laten zien dat ik het waard ben.

Wat nou ‘ik verwacht dat je het beter doet, jij bent de expert’. Dat klopt, ik ben de expert en ik heb het kneitergoed gedaan. Ik laat mij door een leek niet zeggen wat ik wel of niet kan en ‘dat ik er te lang over heb gedaan’.

“Ik luisterde eindelijk weer naar mijn gevoel”

Dus ik ben de confrontatie aangegaan. Doodeng. Iets wat mijn lichaam duidelijk niet wilde. Bij de gedachte alleen werd ik al misselijk. Want dit soort negativiteit wil ik niet in mijn leven. In ieder geval, ik dacht dat dit de reden was. Maar als ik de confrontatie niet aan zou gaan, zou het betekenen dat ik reageer uit angst. De angst voor confrontatie en voor niet weten wat er gaat gebeuren. Ondanks de angst, verantwoorde ik mijn dienst vol zelfvertrouwen. Ik weet wat ik kan, ik geloof in mezelf. Ik luisterde eindelijk weer naar mijn gevoel.

Want ik mag staan voor wat ik wil. Niet opgeven, zodat ik er maar van af ben. Juist door uit mijn comfort zone te gaan, ga ik meer in mezelf geloven. Ik ben trots dat ik de confrontatie ben aan gegaan. Het imposter syndrome heb ik nog niet overwonnen, wel weet ik nu wat ik moet doen als de stem van het kleine meisje terug is.

Het vertrouwen in mezelf is weer terug!