In de afgelopen jaren werd Claudia Koehoorn gediagnosticeerd met neuropathie, kanker, long- en hartproblemen en werd ze rolstoelafhankelijk. In 2012 werd ze afgekeurd en was ze even bang dat haar werkende leven voorbij was. Toch liet ze het er niet bij zitten. Ze begon aan een nieuwe studie en runt momenteel een succesvolle onderneming als coach counselor in haar eigen praktijk ‘Jouw Transformatie’.
VROEGER
“Voordat ik chronisch ziek werd was ik ook zelfstandig ondernemer, ik runde een winkel in kleding en sieraden. Ik kreeg veel pijn in mijn benen en kon mijn staande werk niet meer doen”, vertelt ze. Die pijn in haar benen bleek neuropathie te zijn. “Ik heb last van uitvalsverschijnselen en in mijn linkerbeen voel ik niets, de signalen komen niet door naar mijn hersenen. Daarom zit ik in een rolstoel. De winkel heb ik toen verkocht.” Niet veel later kwam er vanuit het uitzendbureau een vacature vrij van een baan die Claudia goed lag, waarna ze terug in loondienst ging. “Twee jaar voorafgaand aan mijn afkeuring kreeg ik kanker en dat ziekteproces heeft een hele tijd geduurd. Ik heb er lang uitgelegen en uiteindelijk ben ik afgekeurd.”
“Ik was in tranen en vroeg ‘is mijn werkende leven nu dan echt voorbij?’.”
De eerste schok kwam toen ze te horen kreeg dat haar werkgever een traject had aangevraagd om haar te laten afkeuren. “Voor mij voelde dat alsof ik afgewezen werd en niet meer meetelde. Dat hele traject draait om wat je niet meer kunt. Kun je bukken? Nee. Kun je hurken? Nee. Ik werd heel erg op mijn beperkingen gewezen, terwijl ik liever kijk naar wat ik wel kan. Dus dat stond haaks op mijn eigen levensvisie. Ik denk dat ik daar nog het meest mee geworsteld heb”, vertelt Claudia. “Ik was in tranen en vroeg ‘is mijn werkende leven nu dan echt voorbij?’. De arts die mijn afkeuring behandelde zei toen ‘wel op dit gebied’.” En dat plantte bij Claudia een zaadje dat er hoe dan ook een oplossing zou komen en ze ooit weer zou meetellen.
Back to School
“In de tijd dat ik zo ziek was kwam er een langere periode waarvan ik wist dat ik op bed zou liggen. Netflix bestond nog niet en iedere dag Koffietijd kijken zag ik ook niet zitten, dus dacht ik na over wat ik wel kon doen: lezen. En dus besloot ik om te gaan studeren. Ik wilde altijd al iets doen met psychologie. Vroeger kreeg ik thuis te horen dat er al psychologen genoeg waren, dus ik liet het los. Maar doordat ik zelf ziek ben geworden, raakte ik veel meer geïnteresseerd in de drijfveren van mensen”, legt ze uit.
Claudia vertelde over haar afkeuring en zonder lang na te denken nam hij haar terug in dienst.
In die tijd plaatste Claudia een bericht op sociale media dat ze opnieuw zou gaan studeren. Op die post reageerde een oud-werkgever uit de sieradenbranche en ze raakten aan de praat. Claudia vertelde over haar afkeuring en zonder er al te lang over na te denken namen zij haar heel bewust weer terug in dienst. “Zij wisten dat ik heel gedreven ben en we wel een manier zouden vinden waarop we het konden laten werken.
Ik wilde heel graag blijven werken, maar wist door mijn ziekte niet wat mijn belastbaarheid zou zijn. Doordat ik terug in loondienst ging, kon ik dat in alle rust uitproberen en mijn grens ontdekken.”
Focus verleggen
Al snel begon haar ondernemershart weer te kloppen en besloot ze voor zichzelf te beginnen als coach counselor. “De meeste mensen denken in veiligheid van geld en als je ondernemer bent en ziek wordt, krijg je geen geld. Dat is kak. Maar ik zag vooral de voordelen: als ondernemer kan ik mijn uren zelf bepalen en beter met mijn eigen belastbaarheid omgaan. Ik had het vertrouwen dat ik genoeg zou verdienen om wat geld apart te kunnen zetten voor momenten dat ik ziek ben. Dat risico was ik bereid te nemen. Je weet zelf het allerbeste of je tot meer staat bent en of je dat wilt. Ik wist dat er meer in mij zat. Ik heb besloten om over alles wat er gebeurde in mijn leven, zelf de regie te blijven nemen. Je kunt je richten op alles wat niet kan of niet werkt, kijken naar wat je wel kunt brengt je veel meer.”
En dat is niet alleen een rode draad in haar leven, maar ook in ondernemerschap. “Veel ondernemers zijn geneigd om vooral blokkades te zien. Blokkades om verder te groeien, of om met hun onderneming of bedrijfsidee aan de slag te gaan. Als je ernaar zoekt, vind je ook altijd blokkades. Het is maar net hoe je kijkt. Mijn allergrootste droomreis was om naar Machu Pichu te gaan. Ja, daar heb ik natuurlijk niets meer te zoeken. Maar dat betekent niet dat ik geen leuke dingen meer kan bezoeken of ontdekken. Je verlegt je focus. En zo werkt ondernemen ook.”
Positief denken en gedragen
“Ik zou de keuze kunnen maken om over mijn schouder te kijken en terug te denken aan de tijd dat ik kon lopen of aan de tijd dat ik na een hele dag training niet een verplichte rustdag hoefde te nemen. Maar dat trekt je naar beneden. Ik kijk liever achterom om me te realiseren dat ik van ver ben gekomen, of dat ik al veel heb bereikt. Ik heb een succesvolle eigen praktijk ondanks dat ik chronisch ziek ben en afgekeurd ben. Daar krijg ik positieve energie van! Ik weet als geen andere dat er moeilijke dingen en klote tijden bestaan. Vergeet niet dat we alleen leuk kennen omdat we ook niet leuk kennen.”
In mijn tienerjaren worstelde ik met anorexia.
Die innerlijke drive om positief te denken komt deels door haar opvoeding. “Ik had een opa die enorm positief in het leven stond, hij was altijd blij en keek altijd naar wat wel kon. Mijn moeder had dat ook een beetje en was wel echt een doorzetter, maar ik denk dat ik het grootste deel van mijn drive heb ontwikkeld toen ik herstellende was van een zware depressie en eetstoornis. In mijn tienerjaren worstelde ik met anorexia. Ik heb het hele traject doorlopen en ook in het ziekenhuis gelegen. Ik vroeg me af of dat echt was hoe ik mijn leven wilde doorbrengen. Het antwoord was een duidelijke nee.
Toen ik me afvroeg wat ik ervoor nodig had om mijn leven om te gooien, was dat meer positiviteit. Positief in het leven staan, positief over mezelf denken, dankbaar zijn.” Maar met alleen positief denken kom je er niet, je moet je ook positief gedragen. “Je kunt jezelf trainen om bij elk obstakel daar iets anders tegenover te zetten, zonder dat je het obstakel weghaalt, want ze zijn er gewoon. Nee, ik kan niet lopen. Maar ik kan wel dit, dit en dat. Je kunt jezelf leren om te kijken naar wat je wel hebt om dankbaar voor te zijn en wat je wel bereikt hebt. In ondernemen. In leven”, stelt Claudia.
Een leuker mens
“Nog altijd vragen mensen mij weleens ‘huh, jij hoeft toch niet te werken, je bent toch afgekeurd?’. Maar voor mij brengt het feit dat ik ondernemer ben zoveel vrijheid met zich mee. Ik wil mee blijven draaien in de maatschappij. Dat maakt me een leuker mens, een leukere vrouw, een leuke moeder. Als je mij achter de geraniums zou zetten word ik daar echt niet gelukkig van, want daar haal ik geen voldoening uit. Voor mij is er geen pad voordat ik ziek werd en nadat ik ziek werd, het is gewoon mijn pad – het is mijn leven. En door het pad dat ik bewandeld heb, kan ik nu ook heel veel andere mensen helpen.”
DE TOEKOMST
Haar doel voor de toekomst is om minstens duizend vrouwen te bevrijden van wat ze zichzelf opleggen en waarmee ze zichzelf blokkeren. “Dat klinkt misschien heel groots, maar shoot for the stars. Ik ben niet van de hele langetermijnplanning en heb geen doelen die ik over vijf of tien jaar bereikt wil hebben. Doordat ik chronisch ziek ben denk ik niet zozeer in jaren – het kan namelijk ook heel snel bergafwaarts gaan of zelfs eindigen. Maar ik kijk wel heel gericht naar wat ik vanuit mijn hart en mijn passie graag wil naar welke zakelijke doelen daar dan bij passen. Ik blijf een ondernemer!”
