Lieve jij,
Dit is de eerste brief, van hopelijk nog vele, aan jou. Ik schrijf jou, omdat ik denk dat jij de wereld min of meer op dezelfde manier bekijkt als ik. Ik hoop, door mijn gedachten met jou te delen, niet alleen zelf begrepen te worden. Maar ook dat jij, door het feest van herkenning in mijn woorden, je begrepen voelt. Ik hoop dat deze brieven zullen zijn als de kaart Bokalen twee, waarop je twee figuren elkaars bekers ziet delen en beiden genezing bieden en mogen ontvangen.
Ik zat vast aan die ‘gouden ketting’
Ik ben Tarotiste. Ik coach mensen in het leren van de Tarot of in het leren kennen van zichzelf met de Tarot en meestal beide tegelijkertijd. Laatst kwam ik erachter dat ik inmiddels al bijna tien jaar ervaring heb. Mijn KVK nummer heb ik al zeker vijf jaar. Toch had ik pas afgelopen zomer het exit-gesprek bij het ministerie waar ik werkte om werkelijk fulltime voor mijn eigen praktijk te gaan.
Ik zat nogal vast aan die gouden ketting. Een prachtige metafoor voor de zekerheid en stabiliteit die je voelt bij loondienst vanwege een vast salaris en gegarandeerd pensioen. Dat is tenminste wat ik mezelf en iedereen om mij heen vertelde. Waar ik werkelijk tegenaan hikte, was een gigantische faalangst. Want met een eigen praktijk moet je het natuurlijk wel maken, anders ben je mislukt. Je moet bekend worden. Door de media als expert gevraagd worden. En minstens één briljant programma leveren waarmee je iedereen de ultieme oplossing voor hun problemen kunt geven. In andere woorden ‘succesvol’ zijn.
Geen moment spijt
Toch verlangde ik zo naar ‘eigen baas’ zijn en alleen ‘mijn eigen ding’ doen, dat ik die wens niet eens zonder emotie uit kon spreken. Dus toen de wereld op zijn kop stond door corona, vond ik het tijd om zelf ook maar eens iets geks te doen.
Ik kan je niet beschrijven, of ik kan juist aan jou beschrijven, wat een opluchting ik voelde toen het hoge woord eruit was en ik mijn baan in loondienst vaarwel zei. En nu nog steeds voel ik geen moment spijt. Ik heb het nog lang niet gemaakt. De media heeft geen idee van wie ik ben en dat briljante programma is nog ver van realisatie, maar ik voel me toch al geslaagd. Hoe kan dat? Waarom raak ik niet in paniek bij mijn lege bankrekening? Waarom schaam ik me niet diep dat de deur nog niet plat wordt gelopen met klanten?
Kies voor je hartsverlangen
Ik denk dat het iets te maken heeft met keuzes maken vanuit je hart. Kiezen voor wat je werkelijk wilt. Voor je hartsverlangen. Zo kom ik er bijvoorbeeld meer en meer achter dat ik niet per se door de media gevonden wil worden. Dat ik misschien geen briljant programma wil maken. En dat ‘succes’ voor mij iets heel anders betekent dan ik van tevoren dacht. Misschien wel alleen maar elke dag een ‘jij’ en ik in een mooi gesprek met Tarot.
Herken je dat? Dat, door één keer voor jezelf te kiezen, je steeds meer voor jezelf kunt kiezen? Herken je ook de rust die dat geeft? Fijn hè.
Ik heb gekozen en zonder een moment spijt.
Liefs, Imke
