Yes, het zonnetje schijnt en alles om ons heen wordt weer groen. Langzaam komen de eerste bloesems en bloemetjes tot leven. Wat houd ik van het begin van de lente! Het voelt of alles opnieuw mag beginnen, opnieuw ontdekt mag worden. Mijn kinderen zijn ook dol op deze periode. De dagen worden langer. Er is meer tijd om buiten te spelen en dan het liefst zonder jas, zonder ballast. Er worden weer hutten gebouwd en spellen gespeeld. De straat komt weer tot leven en daarmee de ‘gewoontes’ die bij de straat horen.
Even geleden werd ik gebeld door een mevrouw. Haar moeder was overleden en nu had ze geen ouders meer. “Nooit gedacht dat ik mij op mijn leeftijd nog wees zou voelen”, zei zij. “Veel mensen voelen zich in uw situatie heel alleen en voor het eerst in hun leven geen kind meer”, deel ik met haar. “Ook al zijn ze allang en breed volwassen.” Zij herkent het gevoel en beschrijft dat ze het idee heeft, ze is de 60 al gepasseerd, voor het eerst echt op eigen benen te staan. En dat op zich is al een opgave. Maar nu komt ze met haar broer en zussen ook niet tot afspraken over de erfenis van haar ouders. “We begrijpen elkaar niet en krijgen over de kleinste dingen die we moeten beslissen ruzie; ik weet niet meer wat te doen.”
Gewoontes zijn ingesleten en moeilijk te veranderen, ze komen direct naar boven als het even lastig wordt
Buiten hoor ik een hoop kabaal, ruzie in de straat. Ik loop naar buiten en vraag wat er aan de hand is. Alle kinderen schreeuwen door elkaar heen. “Ho, wacht even” zeg ik. “Zo kan ik niets verstaan.” Een van de kinderen roept: “Zij stopt altijd met het spel als ze ‘m moet zijn. Dan gaat ze huilen en schopt de bal weg en komt er ruzie”. “Ja”, roept een ander, “altijd”. “Maar ik moet ‘m altijd zijn en ik kan nooit iemand vinden”, zegt het meisje verdrietig. De oude patronen en spelregels van de straat zijn even snel terug als dat ze weg waren in de wintertijd. Gewoontes zijn ingesleten en moeilijk te veranderen, ze komen direct naar boven als het even lastig wordt.
Ik vertel de mevrouw het verhaal van de spelende kinderen in onze straat. Oude patronen blijven vaak bestaan, zeker in een gezin, vertel ik haar, ook als je ze lang niet hebt gevolgd of gezien. Oud zeer, mooie herinneringen en trots maken wie we zijn. Als we afscheid moeten nemen van waar we van afstammen, vallen we vaak terug in hoe het vroeger was. Een paar dagen later krijg ik een kaartje, ouderwets met de post. Op de voorkant staat een tulp. “Bedankt voor uw luisterend oor. Met mijn broer en zussen heb ik herinneringen opgehaald over vroeger. We begrijpen elkaar nu weer. We gaan het samen oplossen!” Oude patronen en nieuwe inzichten, geef het de ruimte en er ontstaat ruimte! Heerlijk de lente begint!
