“Mamma, kunnen ze Poetin niet gewoon een andere baan geven?” Mijn jongste zoon kijkt mij indringend aan. Gewoon een andere baan, dan is de oorlog ook over. We lopen samen met onze lieve kleine dartel pup door de zon. Het is een heerlijke dag, maar de oorlog in de
Oekraïne houdt ons bezig. De beelden van vluchtende gezinnen en vechtende mensen maken indruk, maken ons stil. Achter al deze gevoelens gaat een groot gevoel van angst en onzekerheid schuil. Een gevoel dat bij iedereen in ons gezin, van groot tot klein, zo af en toe de kop opsteekt. Het geeft wel mooie gesprekken over de verschillende gedachten, meningen en culturen. Gesprekken die ons als gezin nog meer verbinden en zorgen dat de angst een plek kan krijgen.
“Gesprekken die verbinden en zorgen dat angst een plek krijgt”
In mijn werk is er tussen scheidende ouders ook vaak actieve of stille oorlog. Ouders ruziën met woorden, maar soms gaat het ook verder dan dat. Het hele systeem rondom deze ouders, broers, zussen, vrienden en buren raakt in hun strijd gezogen. Iedereen is er van overtuigd dat zij de oplossing hebben of weten wie er gelijk heeft. Laatst sprak ik met een ouder over de support op de spreekwoordelijke tribune. Die zich overigens meer als hooligans gedroegen dan als positieve supporters. De hele tribune scandeerde dat de andere ouder gewoon buitenspel gezet moest worden, want die was immers niet geschikt als ouder en schadelijk voor de kinderen. Ik vroeg deze ouder of het zou werken om de ander “uit te gummen”. De eerste reactie was: Ja! Dan houdt het op, dan heb ik het alleen voor het zeggen. Maar even later -ik had niet gereageerd op het antwoord- zei de ouder: “uitgummen werkt toch niet, want het probleem blijft bestaan”.
“Uitgummen werkt niet, het probleem blijft bestaan”
Lopend in de zon, met mijn zoontje en hond rennend door het hoge gras denk ik terug aan wat ik besprak met de ouder. “Weet je,” zeg ik tegen mijn zoon. “Ik denk niet dat we Poetin een andere baan kunnen geven. Ik denk dat dat niet gaat werken.” Hij kijkt mij aan en zucht. “Mam, ik denk ook niet dat dat werkt. Hopelijk is het morgen voorbij, die stomme oorlog”. En weg rent hij. Vrij en vrolijk als een kind hoort te zijn. Laten we hopen, laten we hopen dat kinderen in landen met oorlog ook snel weer vrij en vrolijk kunnen zijn. En laten wij als volwassenen het goede voorbeeld geven: elkaar niet uitgummen maar een probleem echt oplossen! Alsjeblieft…