De leerkracht eindigde met: “ben je dom of zo!”. Ik bleef haar aankijken. Waar kwam haar reactie vandaan? “Ik begrijp niet echt wat je bedoelt, heb je wel de juiste persoon voor je? Of maakt deze vraag mij nog dommer?” Ze keek me verbaasd aan. “Jij bent toch de moeder van …?” Ik lach naar haar, o wat moet dit lullig zijn. Hoe kan ik dit op een genuanceerde manier brengen…
“Nee dat ben ik niet. Ik wacht hier, omdat ik een training met je kom doen.” Ze kreeg een blos op haar wangen, verstarde. Kreeg geen woord over haar lippen. “Zullen we de klas ingaan?”, vroeg ik. Ze knikte en ik volgde haar, nog steeds met haar verhaal in mijn hoofd. Ik heb veel respect voor leerkrachten. Overvolle klassen, drukte en nu zeker met wat er allemaal gaande is. Ik ga rustig in de klas zitten. Hmmm. Nooit echt mijn ding geweest. Nog steeds niet. Ik was vroeger zeker met ADHD gediagnosticeerd geweest.
Ik zoek de juiste woorden om haar te laten voelen dat het oké is
Ze heeft nog steeds geen woord gezegd. Ik voel haar spanning en dat ze op elk moment in huilen gaat uitbarsten. Ik zoek de juiste woorden om haar te laten voelen dat het oké is, maar elk woord zal voor emoties zorgen. “Gaat het wel goed met je?” Ze staat met haar rug naar mij toe de mappen op te ruimen. Ze begint te snikken. Ik sta op en leg mijn hand op haar schouder. “Het is echt oké, hoor. Ik trek me niet zo snel wat van dingen aan.” Dan begint ze heel hard te huilen. Ze gaat zitten en legt haar hoofd in haar handen. “Het is gewoon allemaal even te veel.”
Na de eerste turbulente ont-moeting vind ze haar lijf weer terug. Al jaren zat ze in een ratrace, in haar bewoording. Nu voelt ze de innerlijke kalmte die ze vroeger ervaarde. “Sorry, echt waar, ik had dat nooit mogen doen, ook niet als je wel die moeder was. Zo ben ik niet.” Ik lach naar haar. “Echt geen probleem, er is zoveel tegen mij geschreeuwd dat ik daar een beetje immuun voor ben geworden. Over het algemeen dan. Ik doe dat ook wel eens. Het maakt ons mens. Zolang we onszelf maar steeds weer verder terug vinden.”
Soms verliezen we de liefde en passie voor ons vak. En soms, hervinden we dat stukje geluk dat we dachten verloren te hebben. Juist als je weer ervaart in je eigen lijf te zitten.
