Het overkwam me weer. Chaos. Paniek. Ik blokkeerde. Mijn hart ging tekeer terwijl ik koortsachtig naar woorden zocht. Acht paar ogen staarden me aan, wachtend op wat komen ging. Een mentale blokkade als gevolg van kortsluiting. Mijn trein lag van de rails.
Een collega had mijn spoor opgeblazen. Met de vraag ‘Denk je echt dat de wereld hierop zit te wachten?’ uitte hij kritiek op mijn plannen, mijn vakgebied, mijn kennis en kunde… op mij!
Ik heb een serie brainstormsessies georganiseerd om een van onze diensten, mijn specialiteit, integraal te vernieuwen en een strategisch plan te bedenken om de business te verbeteren. Vanavond is de kick-off. Tot in de puntjes voorbereid. Elk moment en elk scenario uitgedacht en gepland. Als het spoor van een sneltrein. Strak. Rigide. In control!
Ik liet mijn aannames en belemmerende overtuigingen varen
Ergens in mijn ontwikkeling heb ik mezelf aangeleerd dat regie nemen (en houden) de beste vorm van beheersing, en dus noodzaak, is. Ik heb Covey’s ‘second habit of effective leadership; begin with the end in mind’ geïnterpreteerd als: je kunt NIETS aan het toeval overlaten. Als je iets niet plant, dan heb je geen controle! Heb je geen controle, dan ben je niet betrouwbaar.
Ben ik wat ik doe? Staat creativiteit haaks op betrouwbaarheid? Waarom raakten zijn woorden mij zo? Was hij gewoon kritisch of onvoldoende geïnformeerd? Ik deed aannames en stond op het punt de strijd met hem aan te gaan, de barricades te bestijgen en hem te overtuigen van mijn plannen, mijn kennis en kunde… mijn betrouwbaarheid. Toen ik de vragende blik in zijn ogen zag, liet ik mijn aannames en belemmerende overtuigingen varen. Ik herhaalde zijn vraag en vroeg hem naar zijn visie…
Wauw, wat een geweldige sessie ontstond vervolgens, het ene idee nog beter dan het andere. De open sfeer die ontstond voedde creativiteit en zelfs de meest beheerste persoon in het gezelschap zat te glunderen alsof we net gezamenlijk een prachtige symfonie hadden geschreven.
We provoceren liever andersdenkenden dan onszelf uit te dagen ons perspectief te verbreden
Een fixed mindset is mijns inziens de grote gemene deler in de huidige maatschappelijke dualiteit. Of het nu gaat over ons bedrijf, de pandemie, overheidsbeleid, discriminatie, gendergelijkheid, whatever. Elk onderwerp lijkt tegenwoordig voor strijd te zorgen. We provoceren liever andersdenkenden dan dat we onszelf uitdagen ons perspectief te verbreden. We zijn aan het veranderen in een samenleving waar ‘hokjes’ onze identiteit bepalen en labels onze ruimdenkendheid en openhartigheid beperken.
Nu interpreteer ik Covey’s tweede eigenschap als: Formuleer een gewenste situatie! Maak een plan met ruimte voor creativiteit. Wees duidelijk waar nodig en flexibel waar mogelijk. Celebrate imperfection. Omarm chaos! Want zoals we allemaal weten: na regen komt zonneschijn en na chaos komt een nieuw normaal. De situatie die je nodig hebt, zal ontstaan.
